schrijft en leert anderen schrijven
Het is nog dik zes weken tot ons vertrek. Dat is nog 45 dagen en 15 uur, oftwel 1.095 uren, of 65.730 minuten. Ik weet dit allemaal zo precies omdat ik sinds enige tijd een appje heb dat mij dat op eender welk moment van de dag laat zien. Eigenlijk heb ik dat appje al langer. Al sinds een maand of negen. Maar toen waren de cijfers nog dermate hoog, dat ik er mij weinig bij kon voorstellen. Laat staan dat ik er wat bij voelde. Dat is nu wel anders.
Ik moet een jaar of tien, elf zijn geweest toen ik het woord voor het eerst hoorde: ornithologie.
Ik vond het zo mooi klinken, dat ik het prompt bij mijn hobby’s opnam. Al gauw stond het overal te prijken. In mijn dagboek, mijn schoolopstellen en de vriendenboekjes. Hobby: ornithologie. Ik ben nooit vies geweest van een beetje overdrijven. En bovendien vond ik het geeneens gelogen. Want ik zat al eens met of zonder verrekijker door het raam te staren. En daar kwam, behalve de kat van de buren en die mooie jongen van drie straten verder, af en toe een vogel in het vizier. Dus?
(Neen, dit is geen roodborstje. En ook geen mol. Lees gewoon even verder, oké?)
Het is niet dat er anders veel spannende dinges gebeuren in mijn leven momenteel. Neen, qua drama en opwinding valt er heden ten dage bitter weinig te vertellen. Of ik zou het over mijn heerlijk zachte pantoffels, een stukje Lindt-chocolade of om een occasioneel blokje om moeten hebben – mijn persoonlijke dagelijkse hoogtepunten.
Een en ander heeft te maken met het vooruitzicht dat ik er binnenkort niet meer ben om aan de alarmbel te trekken wanneer het de spuigaten uit loopt. (Geen paniek. Dat klinkt dramatischer dan het is. Hier leest u waar het écht over gaat.) Want de jongens gaan niet mee naar Costa Rica. Zij blijven hier om hun studies af te maken – met de plechtige belofte van ons daarna te volgen, natuurlijk. Daar heb ik ze maar een heel klein beetje toe gedwongen.
En dus zullen ze helemaal voor zichzelf moeten zorgen. Koken, wassen, kuisen.
De hele reutemeteut. Meer lezen
Wat ik heb geleerd van mijn schouderoperatie?
Een heleboel. Maar vooral dit: hoe moeilijk het is om dingen te doen met één arm. En daarbij aansluitend: hoe weinig we erbij stil staan dat we voor nagenoeg alles onze beide handen gebruiken. Hoe erg ik mijn tweede armpje mis, dus.
Daarom, hierbij een lijstje van Dingen-die-je-niet-of-moeilijk-kunt-met-één-hand: Meer lezen
Dat komt zo: een paar weken geleden had ik een afspraak bij de kapper. Om te knippen en te kleuren. Maar ik voelde me een beetje ziek die ochtend, dus belde ik af. Het is ook niet zó dringend, dacht ik daarbij. En dat ik het nog wel heel even kon houden, met dat onverzorgde hoofd van mij.
Nou. Dat viel tegen.
Meer lezen
Ik was een dag eerder namelijk voor het eerst naar de yogales geweest. Om 7u ’s morgens, om precies te zijn. Gezien de rit naar de yogaplek 25 minuten bedroeg, betekende dat om 5u50 opstaan. Jep. U leest het goed. VIJF. UUR. VIJFTIG. Oftewel: tien voor zes. Op een vrije ochtend. Meer lezen
De Zoon had zijn kamer opgeruimd – een heuglijke gebeurtenis voorwaar! Er kwamen grove middelen aan te pas. Op enkele uren tijd passeerden ettelijke vuilniszakken de revue en de stapel weg-te-gooien werd allengs groter.
De aanleiding daarvoor was mijn zere voet, die er een dikke week geleden voor zorgde dat ik als (schrappen wat niet past) diva / rockster-op-rust / oud-wijf in een rolstoel door de luchthavens van San José en Ciudad de México racete. Daarom kreeg ik deze morgen een injectie ter voorbereiding.
Ik zou voor de rest van de dag radioactief zijn, wist de verpleegster mij te vertellen. Meer lezen
Tot een jaar geleden wist ik nauwelijks wat een podcast was. Ik ben er nog steeds niet in thuis, maar ik durf er af en toe wel eentje te beluisteren. En dit is een specialleke. Gemaakt door een vriendin, en met bijdrages van de Dochter en mijn jonge en minder jonge cursisten.
Waarom u dit gewoon móet horen:
Omdat het gaat over naaimachines die zichzelf terugverdienen, over meisjes die op hun elfde andermans huishouden deden en over vluchten voor de bommen in je bloot gat. Over plooirokskes op de kostschool, vechten voor lange broeks voor ’t vrouwvolk, olifantenpijpen en laqué schoenen. Over flashy fluovesten, ontplofte froufrous, epauletten en kakbroeken.
En omdat de dingen au fond net iets minder veranderen dan u had gedacht.
Luisteren kan hier.