Gisterenmorgen was zonder twijfel het spannendste moment van de week: zou ik uit mijn bed raken of niet? En indien ja: op welke manier?
Ik was een dag eerder namelijk voor het eerst naar de yogales geweest. Om 7u ’s morgens, om precies te zijn. Gezien de rit naar de yogaplek 25 minuten bedroeg, betekende dat om 5u50 opstaan. Jep. U leest het goed. VIJF. UUR. VIJFTIG. Oftewel: tien voor zes. Op een vrije ochtend. Als de knoop eenmaal doorgehakt is, laat ik mij niet afschrikken door iets onnozels als een ontiegelijk vroeg uur.
Ik zou u de hele yogales in detail kunnen beschrijven.
Maar er gebeurde zo veel, dat ik eerlijk gezegd niet precies meer weet wat. Behalve dit: we hebben gezoemd. Én het was een stuk lastiger dan ik had gedacht. Dat laatste ligt uiteraard uitsluitend aan mij. Ik was er immers van overtuigd
1. dat er meer gemediteerd dan bewogen zou worden
2. dat al die poses nu ook zó vreselijk moeilijk niet konden zijn – heel instagram staat er immers vol mee
3. dat ik er dankzij mijn lichte hypermobiliteit geen moeite mee zou hebben om mij in vreemde bochten te wringen.
Dat viel dik tegen.
Maar voor de rest viel het ontzettend goed mee.
Het was (op een lastige manier) prettig
– al zal het nog even duren eer ik de neerwaartse hond als een ontspannende pose kan zien. Ik had de rest van de dag veel meer energie dan anders en de spierpijn bleek de volgende ochtend inderdaad peanuts, net zoals de redelijk fantastische yogi-Vanessa mij had voorspeld. Zodat ik uiteindelijk probleemloos en net even elegant als andere dagen uit bed rolde. Ik kijk er dus ontzettend naar uit om volgende week opnieuw te gaan.
Én! Er zijn nog plaatsen vrij. Hoera hoera! Info vind je hier.
Tot volgende week?