Ik probeer elke dag te wandelen.
Niet omdat ik daar zo’n fan van ben – soms is wandelen leuk, soms is het saai, vaker is het vlees noch vis.
Mijn redenen zijn praktischer van aard: ik wandel omdat mijn lijf het nodig heeft (ik mag dan namelijk net iets meer eten en drinken zonder dat je mij kunt rollen), omdat het mooie foto’s oplevert én omdat de hond zonder zijn dagelijkse wandeling behoorlijk neurotische trekjes vertoont. De gehavende poten van al onze stoelen zijn stille getuigen.
Deze morgen was het een bijzondere wandeling.
Bij aankomst op het strand zagen we namelijk een hoop gieren.
Nu is dat hier niet ongewoon. In het begin trok ik spontaan mijn schouders op elke keer dat ik ze zag en begon nog net niet op en neer te huppen. ‘What are we gonna do? I don’t know, what you wanna do?’ (Voor wie geen kinders heeft en dus de verwijzing niet snapt: bekijk dit!) Maar vandaag waren het er opvallend veel.