De racewagens van Raymond Carver

Ik ben een levendige dromer. Mijn hele leven al.

Van mijn dromen als kind herinner ik mij vooral de nachtmerries. Er kwamen opvallend vaak wolven in voor, planten en dieren die mij letterlijk boven het hoofd groeiden en veel zeer krappe ruimtes waar ik niet meer uit raakte. Meer dan eens werd ik schreeuwend wakker, of vonden mijn ouders mij in de ingemaakte kleerkast waarin ik mijzelf had opgesloten, gillend en bonkend om vrijgelaten te worden.
Ik had al vroeg een sterk uitgesproken gevoel voor drama.

Tegenwoordig droom ik van schrijvers. Dat is een stuk rustiger.

Raymond Carver, bijvoorbeeld. Meer lezen

de Caribische Lamantijn

We zijn deze week maar liefst twee keer naar het strand geweest. Dat betekent dat ik minstens evenveel keer in de zee heb gezwommen – soms ga ik namelijk zelfs meermaals het water in, durfal die ik ben.

Al is zwemmen een groot woord voor wat ik doe.
Ik ga in het water. Ik drijf. Ik dobber. Ik zwem een meter of tien. En daarnaast lig ik vooral heel erg in het rond te turen. Ik moet mij er namelijk continu van verzekeren dat ik geen verdachte schaduwen in het water zie, of godbetert grote vinnen.
Want na die Facebook-post in de lokale groep vorige week, over haaien die hier in de buurt gespot zouden zijn, ben ik nog net iets wantrouwiger dan ik al was. Het is vast onzin. Bangmakerij van een grapjas of een overenthousiaste vis-spotter. Ik weet het wel. Ik heb het namelijk zeer uitvoerig opgezocht, drie seconden nadat ik de post had gelezen. Bij ons in de wijde regio zijn nog nooit gevaarlijke exemplaren waargenomen, laat staan dat er ooit iemand zou zijn aangevallen of opgevreten.

Maar één verdwaalde haai is genoeg, nietwaar?

Meer lezen

Wachten.

Het was dag 8.
We wachtten op onze resultaten van Test 2.

De week ervoor waren we om 5u30 vertrokken voor een langverwachte reis.

Die verliep als volgt: shuttle – wachttijd op de luchthaven – vlucht – wachttijd op de luchthaven – vlucht – Test 1 – taxirit – autorit.
36 uur na vertrek kropen we lichtjes uitgeput onder de dekens voor een veel te korte nacht. Ik had 6u tijd – dan moest ik voor de camera zitten om enkele tientallen kinderen te entertainen.

Wat volgde was een kanjer van een jetlag,

Meer lezen

voor onbepaalde tijd verlengd

Ik zou komen voor 4 weken.

Dat was het plan. Voor de Jeugdboekenmaand – er stonden meer dan 30 lezingen gepland over het hele land. En de Echtgenoot kwam ook, én de Dochter. We zouden eindelijk nog een keer allemaal samen zijn.

Het liep anders dan verwacht.

We zijn allemaal samen – dat gelukkig wel. Maar mijn lezingen werden grotendeels geannuleerd, en de 4 weken worden voor onbepaalde tijd verlengd. We hebben er geen idee van hoe en wanneer we weer in Costa Rica raken. Niet dat dat zo dringend is – ook daar ligt alles stil. Zelfs de stranden zijn gesloten.

En zo heb ik sinds 13 maart massa’s tijd en weinig geld.

Daar moet iets mee te doen zijn, dacht ik. Dus hier gaan we: heb je zin in een gedicht op maat, gesigneerde boeken of een online voorleessessie? Klik dan even op deze link. Wie weet kunnen we iets voor elkaar betekenen in deze lastige tijden. (Ik ben alvast druk bezig. Ik schreef al deze corona-gedichten en 2 gedichten op maat voor lieve sponsors. En het 3e is in de maak. Maar ik heb nog wel wat tijd op overschot, dus sla je slag.)

Veel liefs en blijf veilig en gezond!

De seut in mij | deel 1

De seut in mij heeft het hier af en toe best lastig.
In België kon ik nog complexloos uit mijn dak gaan over spinnen of ander ongedierte. Ik krijste en eiste dat de Echtgenoot of een van de Kinders het beest in kwestie zou vermorzelen of op zijn minst verwijderen. Maar hier is dat onbegonnen werk.
Er zitten beestjes.
Overal.
En ze zijn met veel.

Laat ik beginnen met de meest spectaculaire.

Slangen.
Meer lezen

Elektriciteit, zen en geduld

Het heeft hier de voorbije dagen flink geregend en geonweerd. Dan valt de elektriciteit uit. Soms gaat het maanden goed en gebeurt er niets. En soms gebeurt het elke dag opnieuw en duurt het urenlang. Het is onvoorspelbaar. Vorige week gebeurde het 5 keer en de langste periode-zonder-stroom duurde 15u.

15 uur is lang, vooral ’s avonds.

Het is hier al donker om (klokslag) 18u en pas weer licht om 5u ’s morgens. En zonder elektriciteit valt er niet veel te beleven. Vooral niet wanneer er veel wind staat en de kaarsen telkens uit gaan. Ramen sluiten zou helpen, maar daar doen we niet aan, behalve in de slaapkamers. Het kan ook niet, want onze woonkamer heeft maar 3 muren – de kant naar de tuin is letterlijk volledig open. Dat is ontzettend aangenaam bij deze tropische temperaturen, maar misschien moeten we toch maar eens op zoek naar stormlampen.
Het is een oefening in geduld en zen. En laat dat nu niet meteen mijn forte zijn. Dus na een uur of wat bel ik naar ICE – het Instituto Costarricense de Electricidad. Meer lezen

De comfortabele ornitholoog

Ik moet een jaar of tien, elf zijn geweest toen ik het woord voor het eerst hoorde: ornithologie.
Ik vond het zo mooi klinken, dat ik het prompt bij mijn hobby’s opnam. Al gauw stond het overal te prijken. In mijn dagboek, mijn schoolopstellen en de vriendenboekjes. Hobby: ornithologie. Ik ben nooit vies geweest van een beetje overdrijven. En bovendien vond ik het geeneens gelogen. Want ik zat al eens met of zonder verrekijker door het raam te staren. En daar kwam, behalve de kat van de buren en die mooie jongen van drie straten verder, af en toe een vogel in het vizier. Dus?

roodborstje

Van mussen, merels en kievits

Meer lezen

Dat ik mijn tweede armpje mis, verdomme

Wat ik heb geleerd van mijn schouderoperatie?

Een heleboel. Maar vooral dit: hoe moeilijk het is om dingen te doen met één arm. En daarbij aansluitend: hoe weinig we erbij stil staan dat we voor nagenoeg alles onze beide handen gebruiken. Hoe erg ik mijn tweede armpje mis, dus.
Daarom, hierbij een lijstje van Dingen-die-je-niet-of-moeilijk-kunt-met-één-hand: Meer lezen