Dat ik mijn tweede armpje mis, verdomme

Wat ik heb geleerd van mijn schouderoperatie?

Een heleboel. Maar vooral dit: hoe moeilijk het is om dingen te doen met één arm. En daarbij aansluitend: hoe weinig we erbij stil staan dat we voor nagenoeg alles onze beide handen gebruiken. Hoe erg ik mijn tweede armpje mis, dus.
Daarom, hierbij een lijstje van Dingen-die-je-niet-of-moeilijk-kunt-met-één-hand:

• schoenveters knopen
• een boek vasthouden
• een bladzijde omslaan
• je haar wassen
• mascara aanbrengen
• kousen aantrekken, en dan vooral nylonkousen – die zijn nagenoeg onmogelijk
• een pot uit de koelkast halen
• eten, als in: je eigen boterhammen smeren, een appel schillen of dingen snijden
• soep maken
• de afwas doen
• kleren opplooien
• … (ik zou hier tot in het oneindige kunnen doorgaan.)

Kleine Ergernissen

Tot dezelfde categorie als de lijst hierboven behoren ook de kleine ergernissen – vervelend, maar niet levensbedreigend. Je kunt er een keertje om vloeken, maar ach. Het leven is geen lachertje en er zijn ergere dingen. Toch?

Een selectie:
Dat je er drie keer zo lang over doet om de woonkamer op te ruimen, want je kunt alleen maar dingen vastnemen met je ene hand en zo schiet het niet op. Die ene keer dat je alsnog iets onder je beschadigde armpje knelde zal je nog lang heugen!
Dat je zelfs met je schouder beweegt als je gewoon stapt en dat je daardoor de eerste weken gewoon níet kunt wandelen. Zelfs als er al iemand thuis was om je schoenveters dicht te knopen. Terwijl wandelen de enige lichaamsbeweging is die je er mogelijkerwijs voor kan behoeden om binnenkort door de woonkamer te rollen.
Dat het niet fijn is om overal hulp voor te moeten vragen en dat er erg weinig ziekenbezoek komt – om niet te zeggen bijna geen. Eigenlijk weet je niet of je dat erg vindt, want je zou het bezoek hoedanook niet fatsoenlijk  kunnen ontvangen met je ongewassen hoofd, je uitgelopen mascara en die gruwelijk lelijke, maar erg comfie pyjama.

Grote Hindernissen

En dan zijn er nog de grote hindernissen: de dingen die gigantisch op je zenuwen werken. Die je verschrikkelijk storen. Waar je jeuk van krijgt op een plekje waar je niet aan kunt krabben, OMDAT JE MAAR ÉÉN GOEIE ARM HEBT!

Zoals daar zijn: dat je voor boodschappen afhankelijk bent van een ander. Jep. Zelfs voor boeken, want je kunt natuurlijk niet met de auto rijden MET JE ENE HAND en dus niet naar de bib of naar de boekhandel. Al moet je daaraan toevoegen dat je een voorraadje had ingeslagen en dat de Echtgenoot in geval van hoge nood zelfs dát voor je doet: je naar de boekhandel rijden.
Dat typen nu veel trager gaat dan de helft van de snelheid die je met twee handen haalde, waar je logischerwijze van uit was gegaan. Want door dat jarenlange blind typen weet je nog nauwelijks waar je de toetsen moet zoeken.
Dat de hele godganse dag uit het raam staren ook gaat vervelen. Dat eten de verveling niet verdrijft helaas, maar ze alleen wat dragelijker maakt. Tot je een paar dagen later op de weegschaal gaat staan. Dan is het lolletje er wel weer af. Want die ENE ARM WEEGT ONDERTUSSEN WEL GEWOON MEE NATUURLIJK.

En!
Dat je door al dat geniks ook werkelijk nergens meer zin in hebt. Maar dat je daarover niet hoort te zagen, niet on- of offline. Want je zit tenslotte thuis en kunt toch lekker doen waar je zin in hebt?

Ik mis dus mijn tweede armje.

Maar goed. Zoals ik al zei: er zijn ergere dingen.
En gelukkig heb ik een raam. Dat uitgeeft op een mooie tuin, waarin constant van alles gebeurt. Daarover doe ik u de volgende keer uitgebreid verslag. Beloofd. Maar nu moet ik eerst even wat koekjes gaan eten. En een boek lezen, thee zetten en mijn rechterwijsvinger een half uurtje stretchen na al dit harde werk. Anders raakt díe straks nog overbelast.

Als u ondertussen nog tips hebt – voor éénarmigen! – om de verveling tegen te gaan, dan hoor ik ze graag.