Over verslaving en vreemdgaan

10552653_10203823444083178_6971135971214192745_n

Zie hier de oogst van twee dagen – of liever van twee keer een half uur in twee verschillende boekhandels.

Het is bij deze officieel: ik ben een gevaar. Als ik met een bankkaart in een mooie boekhandel sta, gedraag ik mij als een fashionista in een schoenwinkel. Naar het schijnt, van mensen die het kunnen weten. (Schoenen doen me niet veel, of toch in elk geval stukken minder dan boeken. Niet dat het op termijn goedkoper uitkomt, maar het staat wel mooier in de woonkamer.)

 
Om mijn verslaving binnen de perken te houden, probeer ik niet meer dan één keer per maand een boekhandel binnen te stappen. En dan is het feest. Ik heb daarvoor twee vaste adressen: Etiket in Deerlijk en Theoria in Kortrijk. Allebei absolute aanraders (dus checken die websites!). De eerste voor kinder- en jeugdliteratuur en de tweede voor al de rest.
Toch ga ik af en toe vreemd. Gisteren nog.

 
De Limerick kende ik al een tijdje via FB, maar het was alsnog een bijzondere kennismaking. Mocht ik vaker in Gent vertoeven, ik werd vaste klant. Serieus! Schone boekhandel, echt waar, met een eigenzinnig aanbod en uiterst vriendelijke bediening. Over die bediening nog dit: mijn excuses, Gert, dat ik je niet bij naam durfde aan te spreken. Ik was niet helemaal zeker, en dan klap ik een beetje dicht. Een grote mond hebben op de social media is één ding, in real life is het nog net iets anders. Maar Annemie van Theoria heeft mij ondertussen gerustgesteld: dat jij het was, én dat je volstrekt ongevaarlijk bent. Volgende keer durf ik dus echt wel. Beloofd.

 

1937448_10203818591401864_4602914645719333725_n

 

(gedicht voor een kind op een vliegtuig. of een strand)

Flowers and plush toys are left at the site of the crash of a Malaysia Airlines plane carrying 298 people from Amsterdam to Kuala Lumpur in Grabove, in rebel-held eastern Ukraine, on July 19, 2014. Ukraine and pro-Russian insurgents agreed on July 19 to set up a security zone around the crash site of a Malaysian jet whose downing in the rebel-held east has drawn global condemnation of the Kremlin. Outraged world leaders have demanded Russia's immediate cooperation in a prompt and independent probe into the shooting down on July 17 of flight MH17 with 298 people on board. AFP PHOTO / DOMINIQUE FAGET

 

DANSEN

zullen we toosten, mijn lief?
op de zon en de zomer, het dak boven ons hoofd
de deken over ons kind en dat alles zo mag blijven?

of zullen we de ogen sluiten?
voor al wat lelijk en ver weg – de zon en de zomer,
het dak en de deken over het kind – voor al wat
zeer doet en de keel dichtknijpt?

zullen we dansen, mijn lief?
zullen we dansen op de maat van donder en afweergeschut
van vliegtuig en versplinterde bagage
van kapotgereten lijf en leden?

zullen we dansen?

 

 

media_xl_6916133

 

 

Nog een gedicht over de actualiteit. Niet omdat ik u wil deprimeren. Maar gewoon omdat het even moet. Sorry daarvoor. Straks vertrek ik op vakantie. Dan schrijf ik vast vrolijker dingen. Of niet.

Op de hoogte blijven? Abonneer u op de Gedichtennieuwsbrief.

(gedicht voor een kind op een strand)

 

veel is er niet nodig
om van een kind een lappenpop te maken.

wanneer zand en scherven zijn gaan liggen
breken golven als voorheen en schijnt de zon
het strandzeil en het plastic meubilair aan flarden.

verstomd is het gejoel en de bal verdwenen.
de kleine speler bijt in het zand – gekraakte
benen kunnen niet schoppen.

zo veel is er nodig
om van een kind een lappenpop te maken:
een boot
een leger
een granaat.

en bodemloze haat.

 

BsRRy8bCAAAkvFZ.jpg medium
foto Joseph Dana
Children-killed-by-Israel-on-beach
foto Mohammed Abed

 

 

 

Gedichten in je digitale brievenbus ontvangen? Dat kan. Klik hier en abonneer je op de Gedichtennieuwsbrief!

Zo relatief is racisme – deel 2

(in)tolerantie op de achterbank

Ze waren zes en acht en zaten samen op de achterbank. Het was zomer, de zon scheen en we waren klaar voor een lange rit naar het zuiden. Er werd geplaagd en gejend, getrokken en geduwd. Niets bijzonders dus. Af en toe vloog er wel eens een strip, een sandaal of iets onbestemds door de auto. Maar ik trok het me niet aan. Een kind moet wat, daar op de achterbank.
En je kunt nooit vroeg genoeg beginnen met ze wat tolerantie aan te leren. Meer lezen

Er zit iets aan te komen

2014-07-01 14.24.43-2

 

Een aankondiging!

(tromgeroffel)

Deze zomer werk ik aan een nieuw project. Aan meer dan één zelfs.

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik bijna continu aan een project of drie-vier tegelijk werk, dus dit is meer regel dan uitzondering. Bovendien zijn mijn zomerse plannen nog een beetje geheim. Veel info valt in deze nieuwsbrief dus niet te rapen, maar toch dit:

in mijn literaire pijplijn zitten een paar Zoeperboeken, een young adult verhaal én een schitterend project met/voor het UZ Gent, dat ik samen met Ann De Bode mag maken. Vooral dat laatste schreeuwt momenteel zo hard om mijn aandacht dat mijn oren ervan gaan tuiten.

Voor de goede verstaander: ik moet werken. Telefoon en mail blijven onbeantwoord, de kinders lopen er verwaarloosd bij en de Echtgenoot valt danig te beklagen. Voorts zal ik meer off- dan online zijn, en dat is alvast een goede zaak. Want social media zijn en blijven een gigantische slokop van tijd en energie. (Wat niet wil zeggen dat u mij niet massaal mag blijven volgen – zie de knopkes hiernaast. Ha!)

Voilà.

En nu zwijg ik.

Wie meer wil weten, moet hier regelmatig maar eens komen kijken, óf zich op de nieuwsbrief abonneren. Want anders moet ik hier alles dubbel gaan knippen en plakken, en dat is uiteraard niet de bedoeling.

Tot ooit!

 

En misschien ook nog douchegel en shampoo

Hij is vertrokken.

Zeventien is hij, en dus al lang geen kind meer. De tijd waarin je zijn kleren voor op kamp in handige waterdichte pakjes stak – voor elke dag weg van huis een verse onderbroek, T-shirt, short, trui en kousen, én een extra pakje voor je-weet-maar-nooit – is lang vervlogen. Hij maakt nu zelf zijn rugzak. Enkel bij de logistieke ondersteuning mag je nog helpen. Want die wordt er jaar na jaar niet makkelijker op.

Voor wie zeventien is, is het kamp van de jeugdbeweging meer dan alleen maar een week uit kamperen. Eerst is er HET VOORKAMP. Daar worden ettelijke fietskilometers vermaald (zo’n 180 in anderhalve dag), een concert bijgewoond in Brugge en Ostend Beach en waar ze slapen onderweg, dat zien ze nog wel. Alsof dat allemaal niet genoeg is, moet er eerst nog opgetreden. Met de band, weet u wel, en de rest van de jeugdbeweging komt supporteren. Zo’n kleine honderd kilometer verderop, dus moet die fiets daar ter plekke raken. Net als de bagage voor de eerste dagen onderweg, de instrumenten en de geluidsinstallatie. En de Zoon, niet te vergeten.

Daar moet jij gelukkig niet bij helpen. Je man rijdt, want de hele handel moet in de aanhangwagen en de Zoon kan jou ocharme toch niet vragen om de stad in te rijden met zo’n ding. Het idee! Neen, jij moet alleen even de checklist overlopen. En snel nog geld gaan pinnen, haargel kopen en medicijnen halen, want hij zit sinds gisteren met zo’n vieze hoest, en zijn keel doet ook al een beetje pijn. Maar erg is dat niet. Het wordt alleen wat moeilijk zingen, straks op het podium.

En dan is hij weg.

Zonder de hoestsiroop uiteraard, die op tafel is blijven staan. En zonder de sjaal voor zijn zere keel. Zonder handdoeken ook, maar dat geeft niet. Want de echte bagage vertrekt met de bus en moet zondag pas binnengebracht worden. Dus heb je nog ruim de tijd om alles rustig te controleren. Om zijn zwembroek, een strandlaken en een paar extra sokken in de rugzak te steken. En misschien ook nog douchegel en shampoo. Dat komt altijd van pas. Ook al hebben zijn leiders gezegd dat de jongens niet te veel moesten inpakken. ‘Want het is een mannenkamp, en dan geeft het niet als je stinkt.’

Je zucht. Je kijkt ernaar uit tot hij terug is. En stiekem hoop je dat hij het smerigste deel van zijn bagage onderweg ergens achterlaat.