Verslagje

2015-06-25 09.49.29-1Het was een mooie prijsuitreiking.

Er waren bloemen, drankjes en oorkondes. En vooral: er waren kinderen en jongeren. Dezelfde kinderen en jongeren die onze boeken gelezen hadden en met een zeer kritische blik beoordeeld. Ze deelden hun ervaringen met het publiek, analyseerden de boeken – fileerden ze soms tot in de kleinste details, niets was aan hun aandacht ontsnapt –, beargumenteerden en enthousiasmeerden. Ze waren ongelofelijk.

Het was hartverwarmend om te zien hoe aanstekelijk hun enthousiasme werkte, hoe ze zich in deze tijd van virtuele en andere overload totaal konden verliezen in een boek en hoeveel tijd en liefde ze erin gestoken hadden om dat zo precies mogelijk over te brengen. Hoe ze hun favoriete passages voorlazen, zodat het publiek er stil van werd.

Het was een prachtige prijsuitreiking, waar de liefde voor boeken zo overduidelijk uit sprak. (Ik had twee glazen wijn nodig bij de maaltijd achteraf om van de emoties te bekomen.)

2015-06-25 15.52.53-1      2015-06-26 09.35.26

Met speciale dank aan de fantastische Jury der Jungen Kritiker (vlnr: Jacqueline, Axel, Tobias en Zoé), Mirjam Morad, Kaatje Vermeire en het Vlaams Fonds voor de Letteren!

 

Hab keine Angst!

2015-06-24 17.54.27-1

Twintig jaar geleden
was ik voor niets of niemand bang.

Ik boekte een verre reis, stapte op het vliegtuig en vloog in mijn eentje naar de andere kant van de wereld. Ik liftte, ook bij nacht en ontij, legde snel contacten en stond niet of nauwelijks stil bij mogelijke gevolgen of gevaren.

Ondertussen zijn we twintig jaar en drie kinders verder en heb ik schrik van alles.

Of zo lijkt het soms toch: ik voel me opgelaten als ik in mijn eentje voor drie dagen naar Limburg vertrek tijdens de Jeugdboekenweek, heb last van zenuwen wanneer ik meer dan twee overstappen moet regelen in het openbaar vervoer en sterf een beetje wanneer ik een vlucht naar Wenen boek. Voor in mijn eentje. En een hotel – iets wat ik vroeger trouwens nooit deed, ik zag wel waar ik terecht kwam.

Maar kijk: het is gelukt.

Ik boekte, vloog, treinde en huppelde zonder problemen het ene land uit en het andere in. Ik voelde me stap voor stap een beetje meer zoals ik vroeger was. In het vliegtuig viel ik in slaap tussen twee wildvreemde mensen (waarvan er eentje behoorlijk snurkte) en had daar niet de minste moeite mee. Ik had een pracht van een dag in het schitterende Wenen en werd tot tweemaal toe aangesproken door mensen die me de weg vroegen (note: niet omdat ik met een stadsplan in mijn handen liep. Neen neen!) en ervan uit gingen dat ik Weense was. Het hoeft geen betoog dat ik ze helaas niet heb kunnen helpen. Mijn Duits is zelfs niet toereikend om hen de verkeerde kant op te sturen.

En het beste moet nog komen.

Morgen bezoek ik de Nationalbibliothek, het museum met de grootste collectie Schiele en Klimt én ik mag een prijs in ontvangst nemen. Voor een boek met een hoofdpersonage waarop ik volgens de organisator van de prijs op bijzonder goed lijk – en we hebben elkaar alleen nog maar via de mail ontmoet.

Nooit meer angst dus!

2015-06-24 20.41.00