De seut in mij heeft het hier af en toe best lastig.
In België kon ik nog complexloos uit mijn dak gaan over spinnen of ander ongedierte. Ik krijste en eiste dat de Echtgenoot of een van de Kinders het beest in kwestie zou vermorzelen of op zijn minst verwijderen. Maar hier is dat onbegonnen werk.
Er zitten beestjes.
Overal.
En ze zijn met veel.
Laat ik beginnen met de meest spectaculaire.
Slangen.
De eerste maanden liep ik zonder schrik blootvoets of op slippers door huis en tuin. Maar sedert de twee en een halve meter lange boa en een handvol andere slangen, doe ik bij momenten laarzen aan. De meeste exemplaren zijn hier vrij onschuldig en boa’s schijnen rustig en schuw te zijn. Bovendien is het merendeel van de gifslangen niet echt zó giftig – ‘of no medical significance’ klinkt dat. Maar je gaat er toch liever niet per ongeluk op staan.
Een paar dagen geleden werd Miep het slachtoffer.
Miep is een jager. Hij vangt ronduit alles. Van kevers en vlinders over gekko’s en salamanders, tot muizen en ratten. Zelfs bidsprinkhanen durft hij aan. Maar ik dacht dat hij slim genoeg was om slangen met rust te laten. Niet dus. Op een morgen kwam hij thuis met een gezwollen voorpoot. Ongeveer het dubbel van een normale kattenpoot. Formaat kleine panter, zeg maar. Daarin zaten duidelijk twee wonden van slangentanden.
Hij gedroeg zich verder normaal.
Google leerde ons dat hij – op de dikke poot na – geen tekenen van vergiftiging vertoonde. Niks braakneigingen, stuiptrekkingen of ander verontrustend gedrag. Hij trok zich alleen maar terug en probeerde zijn poot te ontzien. Een halve dag later at hij normaal, en twee dagen later was de zwelling verdwenen.
Ik hoop dat hij zijn lesje heeft geleerd.
Al heb ik daar twijfels bij. Miep sluipt alweer door het struikgewas op zoek naar een volgend slachtoffer. Ik hoop maar dat hij de schorpioen niet vindt die we vorige week uit de keuken hebben verwijderd.
