Eigenlijk is het hele gedoe rond emigreren al dik twee jaar geleden begonnen.
En het was allemaal de schuld van Zoon 1.
Voilà.
Ik kan er dus niets aan doen.
Meerderjarig
Het zit namelijk zo: Zoon 1 werd 18 in 2015 en zat in zijn laatste jaar middelbaar. Zoals dat gaat, zou hij dus drie maanden zomervakantie hebben. Ruim genoeg voor een grote reis. Dat hij naar Ecuador wou, had hij gezegd. Dat leek ons logisch, gezien zijn roots en onze prachtreis van dik twee jaar eerder.
Maar toen kwam het: dat hij geen reisgezelschap had. En: dat dat niet erg was, want hij kon het wel alleen.
Dát was het punt waarop de haartjes op mijn onderarmen overeind kwamen te staan.
Ik dacht het niet
Zelf ben ik ook alleen naar Ecuador gereisd.
Ooit.
In een lang en ver verleden.
Ik droomde van een rondreis door Zuid-Amerika, het hele continent leren kennen. De details zal ik u besparen. U krijgt de korte versie in de plaats: ik kwam nooit verder dan Ecuador. Ik hield er wel een pracht van een Echtgenoot en drie schitterende kinders aan over.
Maar!
Ik was 26. En Zoon 1 was er op het moment van spreken 18.
Bovendien had ik al een jaar in het buitenland gestudeerd, dus ik was wel enige zelfstandigheid gewoon.
Om een lang verhaal kort te maken
Ik vond het dus beter dat hij niet alleen zou reizen. De Echtgenoot kon met hem mee gaan. En waarom dan niet naar een ander Latijns-Amerikaans land? Zo leerde hij nog eens wat anders kennen.
Colombia, zei hij meteen.
De haartjes op mijn armen kwamen nog wat meer rechtop te staan.
Noem mij ouderwets, maar Colombia is nu eenmaal een land dat een hoop connotaties bij mij oproept, en niet meteen de meest idyllische. Maar hey, ik wil best breeddenkend zijn, én bovendien moet een mens niet op vooroordelen afgaan, dus checkte ik het reisadvies van het Ministerie voor Buitenlandse dinges. Bleek dat zij Ecuador eigenlijk gevaarlijker inschatten dan Colombia, op dat moment. Dat viel mee.
Dus ging ik googelen.
En dát had ik beter niet gedaan.
Een half uur later had ik zoveel prachtige plaatjes van Colombia gezien, dat ik het zonde vond dat de Echtgenoot en de Zoon alleen zouden gaan. Mits wat rekenen en tellen, wat sparen en verstandige keuzes maken zou het best lukken om met zijn allen af te reizen. En alle vervelende inentingen hadden al achter de rug, dankzij onze Ecuadorreis een paar jaar daarvoor. Was dat geen pracht van een besparing?
Emigreren
Het was na die reis dat het begon te kriebelen. Emigreren. Daar begonnen wij stilaan van te dromen.
Naar Latijns-Amerika, als het even kon. Colombia, graag.
Het zou nog twee jaar duren eer de definitieve keuze viel: Costa Rica. Het schoonste land ter wereld.
Maar ik kon er dus niets aan doen. Allemaal de schuld van de kinders.
Wilt u graag op de hoogte blijven van onze emigratieplannen? Schrijf u dan in op de nieuwsbrief.
Hier, hier en hier leest u alvast meer.
Alleen al naar dit plaatje kan ik uren kijken! Van kleur gesproken.
Benieuwd naar het vervolg. Wat een avontuur voor jullie vijven!
proficiat met je site Tine ! Ik kijk telkens uit naar je nieuwe leuke en verfrissende teksten en hoop dat je dit blijft doen als je in Costa Rica zult zijn !
Dankjewel, Marc. En dat doe ik zeker 🙂
Nog steeds last van de mol? Er bestaan van die erg naar look en andere dinges stinkende bolletjes die je in de grond stopt. Ook de mol vindt ze vies, en verhuist. Werkte uitstekend bij ons in de tuin! Eerlijkheidshalve moet ik er bij zeggen, dat de eerste doos super goed werkte, jarenlang zelfs. Nadien vond ik dat merk niet meer, een alternatief stinkbommetjes klaarde de klus minder goed.
Merci voor de raad, Carlo. Iemand raadde mij ook al aan om gewoon gekookte lookteentjes in de molshopen te steken. Wordt ongetwijfeld vervolgd 🙂
En waar past het racisme in het plaatje. Want dat was toch de reden van jullie vertrek?
Een beetje leren lezen, graag. In het boek dat ik al in 2008 publiceerde, en in de blogs die ik al jaren over dit thema schrijf. Er zit een zoekknop op de site – gebruik hem gerust.