De politie, uw vriend

Dat racisme relatief is, weet u nog wel? En etnisch profileren een noodzakelijk kwaad.
Ach ja. Voor de meesten onder ons is het alweer oud nieuws .
Maar voor ons gezin blijft het razend actueel.

Brussel Midi

Voor het eindejaar kwam de Schoonbroer uit Duitsland enkele dagen op bezoek, samen met zijn vijfjarig zoontje. Ook zijn vriendin zou nog komen. Het liep allemaal erg makkelijk: we moesten haar alleen even ophalen. In Brussel Midi. Het was ’s morgens vroeg, te vroeg voor de vijfjarige, en ook voor mij. Dus vertrok de Echtgenoot alleen met zijn broer.
Een paar uur later kreeg ik een verontrustend telefoontje.

controle

De Echtgenoot had geen parkeerplaats gevonden, en dus was de Schoonbroer alleen het station binnengegaan.
Het was erg druk geweest op en rond de perrons. Er was controle hier en daar, en veel politie. De Schoonbroer was niet helemaal zeker geweest op welk perron de Vriendin zou aankomen – er waren wijzigingen op het bord, maar hij begreep niet alles. Om geen nodeloze tijd te verliezen met de controle, stapte hij uit de rij en nam zijn gsm. Hij wilde zijn vriendin bellen. Kwestie van zeker te zijn dat hij op het juiste perron stond, vooraleer hij zou aanschuiven. Maar dat was buiten de politie gerekend.

je houdt nu je bek

‘In de rij!’ brulde er eentje.
De Schoonbroer gebaarde dat hij wilde bellen.
Toen begon er een andere agent te schreeuwen.
Enfin. Om een lang verhaal kort te maken: enkele gebrulde bevelen later werd de Schoonbroer eerst op de grond en vervolgens tegen de muur gewerkt. Er kwamen stompen aan te pas, getrek aan (lange) haren en ten langen leste zelfs handboeien. En terwijl de Schoonbroer zich verbaal probeerde te verdedigen met een handvol Frans en Duits, siste een van de agenten in zijn oor: ‘Je houdt nu je bek. Anders breek ik je kop.’

en nu gaan we praten

Wat volgde was een staaltje intimidatie eerste klas. De Schoonbroer werd geboeid afgevoerd naar een kantoortje, terwijl hij ondertussen meermaals te horen kreeg dat hij zich koest moest houden. Zijn gsm werd uiteraard afgepakt.
Want dit was Brussel.
En zo gingen de dingen hier.
En waarom sprak hij Duits?
De agenten – meer dan een kop groter dan de Schoonbroer – duwden meermaals zijn armen op zijn rug dusdanig omhoog, dat hij er net geen ontwrichte schouder aan overhield. Vervolgens trok een van de agenten zijn jasje uit, stroopte zijn mouwen op en zei: ‘En nu gaan we praten.’

de grote verdwijntruc

Uiteraard kwam alles in orde.
De Schoonbroer had immers geldige papieren, dus kwam hij er met een zere schouder en een pijnlijk hoofd vanaf. En met alweer een illusie minder – dit was hem in al die jaren in Zwitserland en Duitsland nog nooit overkomen. Zelfs niet in het toch wel oerconservatieve Beieren waar hij woonde.
En toen kreeg ik dus het telefoontje.
Waarin de Echtgenoot – kwaad en aangeslagen tegelijkertijd – het verhaal probeerde te doen in een paar zinnen. En dat ze terug naar binnen gingen, zij samen. Om de agenten in kwestie te zoeken en hun namen te noteren.  Ik raakte lichtjes in paniek. Zag mezelf al naar het ziekenhuis trekken, later op de dag. Of de gevangenis.

Maar er was geen politie meer te bespeuren.

Meer lezen over etnisch profileren? Hier vindt u een goed document van Amnesty International.
Of over alledaags racisme in Vlaanderen? Dat kunt u bij mij hier terecht.
En elders op het internet zowat overal. Maar misschien kunt u eerst eens hier beginnen. Of koop gewoon dat boek van Anousha Nzume, lieve witte mensen.