schrijft en leert anderen schrijven
Dat is een boude uitspraak, maar van boud is nog geen vlieg doodgegaan. En bovendien kan ik het bewijzen: Meer lezen
Een vijftal hevige schokken en een ferme ruk aan het stuur. Op een hellende berm halverwege de Cerro de la Muerte (Heuvel des Doods, pun not intended!) kwamen we tot stilstand.
Onze huurwagen had de geest gegeven.
Godver.
Een dag eerder waren de problemen met de airco begonnen. Die blies bij momenten warme lucht in plaats van koelte. Godverdegodver – excuus, maar een mens zou van minder, bij temperaturen van pakweg 28 tot 38 graden. Meer lezen
Na talloze ‘aaaahs’ voor de dolfijnen en gegniffel bij de zoveelste parende schildpadden gingen we aan land bij een piepklein eiland. Enfin, we gingen te water. Met snorkel, duikbril en zwemvliezen. (Dat was in mijn geval bijzonder elegant – not! – dus daar zijn geen foto’s van. Stel er u iets bij voor van dood gewicht dat in het water kiepert en tegen alle verwachtingen in sputterend weer boven komt.) Meer lezen
Walvissen hadden we al eerder gezien. Vijf jaar geleden in Ecuador, om precies te zijn. Ze blijven uiteraard indrukwekkend, maar deze keer waren het vooral de dolfijnen waarnaar we uitkeken. Die bleken helaas moeilijker te vinden.
Voorbij het koraalrif dat de golven naar de vredige baai brak. Voorbij het kalme water waar de bultruggen zich gewillig door toeristen lieten bewonderen. We zagen niets. Noppes. Nada. Of toch: drijvende reuzenschildpadden. Meer lezen
Ik hou van improvisatie. Ook bij het reizen. Ik heb er nooit echt bij stilgestaan waarom. Misschien omdat ik het van huis uit heb meegekregen, wat mij een hoop mooie herinneringen heeft bezorgd. Of omdat het avontuurlijker is: een vast plan laat weinig ruimte voor toevallige ontmoetingen, ingevingen van het moment of andere zottigheden. Of gewoon omdat ik au fond een luie donder ben. Kan ook. (Meestal werkt het trouwens prima. Tijdens mijn eerste reis alleen heb ik aan mijn gebrek aan planning de Liefde Van Mijn Leven overgehouden 🙂 ) Meer lezen
Maar het komt goed. Heus.
En anders leest u het wel.
Zondag is eigenlijk een rustdag. Maar ik heb mezelf verboden een dag over te slaan (en anders denkt u toch dat ik de hele dag geen klop uitvoer), dus bij deze een samenvatting. En ik heb ook echt wel een en ander gedaan. Al was het maar een weekplanning opstellen. Dik tegen mijn zin dan.
Ik sta op, maak ontbijt voor de luilakken die nog in bed liggen te snurken en ga aan het (her)schrijven. Onderweg van de ene activiteit naar de andere maak ik snel een foto, door een (vuil) badkamerraampje. (Het zal u niet ontgaan zijn dat ik nogal hou van een blauwe hemel. Ik voel een centraal themaatje opkomen.)
Ik heb ooit ergens gelezen dat ramen zemen tijdverspilling is – als je lang genoeg wacht, stagneert het vuil en erger kan het dan niet meer worden – dus sindsdien ben ik ermee opgehouden. Met me erover zorgen te maken, bedoel ik. Ramen zemen deed ik daarvoor ook al niet.
Ik eet en fatsoeneer mezelf. We gaan taart eten bij mijn zus, want mijn allerliefste metekind is jarig geweest. En passant doen we ook nog even de voorbereidingen voor het 150-jaar-feest (opa 80 en oma 70 jaar oud!) dat we binnen 2 weken vieren.
Ik maak voor het eerst in mijn leven een weekplanning op. Het geeft me een dubbel gevoel, want ik ben van mezelf niet zo’n planner. (Understatement van het jaar!) Maar sommige weken zitten zo vol, dat ik er niet omheen kan. Bovendien kan ik zo hier en daar een paar schrijfuren plannen. Nu is het alleen nog kwestie ze vol te maken, en ervoor te zorgen dat ze niet ingepalmd worden door allerlei huiselijk saais.
Aha! Ik loop alvast op de weekplanning vooruit en doe een paar uur lesvoorbereiding. Zo is er morgen zeker geen excuus om niet te schrijven.
Agenda’s controleren, kleren klaarleggen, de ontbijttafel dejjeb en dan languit in de zetel om series te kijken met de Zoon.
Dat was het.
Er stond eigenlijk ook nog een deugddoende, verkwikkende wandeling in het groen op het programma, maar die is gesneuveld. Ik ben gisteren namelijk stoemelings met mijn voet tegen de deur van de vaatwasser geknald. Ik mank een beetje zielig, dus dat is een prima reden om de kou niet te trotseren, me dunkt.
Morgen meer!
Een vrije dag? Dat betekent schrijftijd. Hoera, hoera.
Nou ja. In een ideale wereld…
Op gewone zaterdagen geef ik les om 8u30. Maar door de voorbije Gedichtendag is het vandaag geen gewone zaterdag. Ik heb dus vrij. Toch sta ik op het normale uur op. Er moeten namelijk kinders rondgevoerd. Naar de muziekschool. Naar het voetbal. Opnieuw naar het voetbal, want de match gaat niet door wegens een overstroomd veld. Opnieuw naar de muziekschool. Het is donker en het regent, en mijn algemene conditie vertoont tekenen van slijtage en ziekte (ik bespaar u de details).
Ik vrees voor een baaldag in plaats van een schrijfdag.
Tweede ronde. Naar de dansles. Naar het lief van de Zoon dat aankomt met de trein. En onderweg nog even de communiejurk van de Dochter ophalen, frietjes én een kip aan ’t spit. Het gezonde weekmenu omvat namelijk alleen de weekdagen. Ha!
Het weer is opgeklaard. Ik vraag me af of dit een teken is om alsnog aan het schrijven te gaan. Ik geef mezelf een trap onder de kont en print het hele document af. Daarna geef ik mezelf nog een trap onder de kont en begin te lezen.
Mijn lijf heeft niet genoeg aan één portie junkfood vandaag. Dus moeten ook de wafeltjes eraan geloven. Ik maak mezelf wijs dat ik de calorieën hard nodig heb om het schrijfwerk aan te kunnen. Om mijn schrijftijd ten volle te benutten.
Ik weet dat ik lieg.
Toch eet ik een tweede en een derde wafeltje.
En nog steeds maar een paar woorden geschreven. Aan het uitzicht vanuit de keuken ligt het alvast niet. Ik begin te vermoeden dat de wafeltjes niet werken.
Eindelijk echt van start gegaan. De redactie van het verhaal – ik heb mezelf opgelegd dat het eind februari af moet – loopt als een trein. Tot ik een bad ga nemen. En me plots afvraag of ik het hele perspectief niet beter zou veranderen. Aaaargh! Ik haat mezelf. (En er zijn niet eens wafeltjes meer om me te troosten.)
Trouwens: herinner mij er gerust aan dat het ding af moet. Eind februari. En geen dag later.
Tenzij ik nog een keer of drie van perspectief verander.
In navolging van Maartje Luif en een blogje dat ik ooit schreef voor Villa Kakelbont (klik vooral op de links!), wil ik graag de volgende dagen een plog bijhouden. Dat is een soort dagboekverslag met foto’s, maar dat wist u vast al. Hieronder alle fantastisch spannende dinges die ik vandaag deed. Ja, ja, het leven van een schrijfster is werkelijk een bloedstollende rollercoaster.
Ik sta – zoals ik al een paar dagen noodgedwongen doe – veel te vroeg op. Ik drink een kop sterke koffie, maak vers fruitsap, drink een kop sterke koffie en doe mijn uiterste best om wakker te blijven. Wanneer dat niet lukt, drink ik nog een kop sterke koffie. En desnoods nog een en nog een.
Tussen het voederen en voeren van de gezinsleden door, ruim ik de keuken en de woonkamer op. In mijn hoofd maak ik een lijstje van wat er de rest van de dag zoal moet gebeuren en krijg prompt een eerste kleine paniekaanval. Geen idee hoe ik alle activiteiten in de pakweg 18 volgende uren zal proppen. Maar het lijkt het proberen waard.
En het levert plaatjes op voor de plog – ook niet onbelangrijk 😉
Nog net even de tijd om enkele papieren af te printen. Over precies een kwartier word ik in Spikkerelle (de redelijk schitterende theaterzaal van Avelgem) verwacht om de techniek voor het optreden van Gedichtendag te overlopen. Dit is het zicht vanuit mijn bureau, trouwens. Al moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat het de eerste keer in dagen was dat het zo mooi was.
Net op tijd de afspraak gehaald. Een half uurtje alles overlopen met technieker Jeroen (sorry, sorry, sorry! Mijn brein kan dat soort technische dinges echt niet langer dan een week onthouden) zorgt ervoor dat een tweede paniekaanval wordt vermeden. En dan is alles klaar voor de grote repetitie deze namiddag. Nog even langs bij de liefste vriendin die straks komt helpen, en dan naar huis.
De fantastische tentoonstelling die dezer dagen de expositieruimte en de foyer van Spikkerelle siert, is van mijn nichtje Hannah Cornelus. (Als u er nog niet bent geraakt: foei! En ook: haast u. Er is nog tijd tot ergens halfweg februari.)
Nog een paar voorbereidingen voor de repetities: draaiboek afwerken, teksten printen en dat soort dingen meer.
Tijd om te koken. Gelukkig heb ik sinds enige tijd de gewoonte ontwikkeld om een weekmenu samen te stellen. Dat bespaart me een hoop gedoe bij het beslissen wat er gegeten moet worden. Voor vandaag ben ik zo slim geweest om iets eenvoudigs te plannen. Vlees en vegetarisch: voor elk wat wils.
Alweer in Spikkerelle. Over een half uur komen de eerste leerlingen aan voor de generale repetitie. Ik heb klank en licht onder de knie (dankzij a little help from my friend) en begin met het testen van mijn geluidsopnames. De zoemende vlieg klinkt fantastisch!
De repetitie is voorbij. Nog even wachten op collega Bart, zodat ik hem de sleutels kan overhandigen en mijn beperkte kennis van klank en licht overbrengen. (Ik hoop dat hij er met die basiskennis min of meer uit raakt. En dat het brandalarm niet afgaat. En dat er geen andere onaangename toestanden gebeuren die enige gevorderde kennis der techniek vereisen!)
Daarna nog de Dochter ophalen van de les notenleer en dan naar huis.
Klaar. Tijd voor een warm bad, thee met honing voor de zere keel en naar bed. Morgen ben ik er weer met een nieuw verslag. Hopelijk een vurige, ronkende beschrijving van een prachtig optreden.
De leerlingen zijn er alvast klaar voor.