Walvissen hadden we al eerder gezien. Vijf jaar geleden in Ecuador, om precies te zijn. Ze blijven uiteraard indrukwekkend, maar deze keer waren het vooral de dolfijnen waarnaar we uitkeken. Die bleken helaas moeilijker te vinden.
We voeren steeds verder de zee op.
Voorbij het koraalrif dat de golven naar de vredige baai brak. Voorbij het kalme water waar de bultruggen zich gewillig door toeristen lieten bewonderen. We zagen niets. Noppes. Nada. Of toch: drijvende reuzenschildpadden. Twee stuks, bovenop elkaar. Dat ze aan het paren waren, wist de gids ons te vertellen. En dat ze dat 6 weken aan een stuk volhielden. ZES. WEKEN. SEKS. Drijvend aan de oppervlakte van de Stille Oceaan. Af en toe doken ze onder, zei hij. Zodat het vrouwtje algen kon eten. Het mannetje had minder geluk: die lag bovenop en moest het dus zonder voer doen. Soms overleefde hij het, maar vaker niet. Tragische romantiek in het dierenrijk.
We wilden het net opgeven.
En toen kregen we er eentje te zien: een dolfijn. Aaaaaaah, riepen we met zijn vijven in koor. De gids deed niet mee. Misschien had hij er al te veel gezien in zijn leven en deed het hem niets meer. Heel even zwom de dolfijn op enkele meters voor onze boot, en daarna kwam hij ook nog eens aan de oppervlakte naast ons. Hij maakte een schattig geluidje. Wij deden unisono van ‘aaaaah’.
We waren dolgelukkig.
Op de terugweg naar het strand zagen we er plots nog een stuk of tien. En elke keer riepen we weer ‘aaaaah’. Want dolfijnen zien, dat went niet. Wat onze gids er ook van denkt.
Mijn ogen traanden. Al kan dat ook van de wind geweest zijn.
P.S. Hierboven een foto van de parende schildpadden. Foto’s van de dolfijnen heb ik niet gemaakt. Ik had het te druk met ‘Aaaah’ roepen.