Ik hou van improvisatie. Ook bij het reizen. Ik heb er nooit echt bij stilgestaan waarom. Misschien omdat ik het van huis uit heb meegekregen, wat mij een hoop mooie herinneringen heeft bezorgd. Of omdat het avontuurlijker is: een vast plan laat weinig ruimte voor toevallige ontmoetingen, ingevingen van het moment of andere zottigheden. Of gewoon omdat ik au fond een luie donder ben. Kan ook. (Meestal werkt het trouwens prima. Tijdens mijn eerste reis alleen heb ik aan mijn gebrek aan planning de Liefde Van Mijn Leven overgehouden 🙂 )
Dit is hoe het gaat:
We kiezen een land, zoeken een en ander op en boeken de vliegtuigtickets. Als we vroeg zijn, gebeurt dat een maand of vier op voorhand. Soms amper twee weken. Daarna doe ik niets. Af en toe een beetje surfen, wat dingetjes opzoeken, een Lonely Planet aanschaffen. Een dag of vijf voor vertrek slaat de paniek toe: waar gaan we naartoe? Wat moeten we absoluut gezien/gedaan/bezocht hebben ter plaatse? Dat is het moment waarop de reisgids in ijltempo wordt doorgenomen. Ik onderstreep, doorstreep, omcirkel – tussen het wassen, strijken en valiezen maken door. Ik maak een eerste basisplan op. De volgende dag geven de kinders commentaar en mag ik helemaal opnieuw beginnen. De dag daarna nog een keer. Enzovoort. Tegen de tijd dat we op het vliegtuig stappen heb ik vijf mogelijke reisroutes waar geen kat wat aan heeft.
Gelukkig is er bij aankomst de huurwagen.
En gps. Zo wordt de knoop uiteindelijk toch doorgehakt. We rijden van stad naar dorp, van vulkaan naar strand, van regenwoud naar droge vlakte. Zolang er daglicht en benzine is en de Echtgenoot zijn ogen kan open houden. Soms slapen we in een proper, zacht bed. En soms in een rovershol. We gaan op restaurant, eten in een kraampje langs de weg of koken onze eigen pot. We bezoeken musea, kuieren wat rond, doen gevaarlijke dinges of liggen in een hangmat. Het is zalig.
Het is dat de terugvlucht al geboekt is, anders wist ik eerlijk waar niet of en wanneer we terugkwamen.
