Nog even over regen

Ik dacht dat we daar in België wel een en ander van afwisten. Van regen.
Hahaha.

Blijkt dus van niet.

Wat in België voor een stortbui doorgaat, daar doen ze hier in Costa Rica hun paraplu niet eens voor open. Serieus.  Als het hier écht begint te gieten, dan valt er een muur van water naar beneden. Dan zie of hoor je geen brulaap op 2 meter afstand. Dan krijg je mij met geen stok naar buiten. (De honden trouwens ook niet. Terwijl ze op andere dagen minstens 3 keer per dag een duik gaan nemen in de rivier. Dus schrik van water hebben ze alvast niet.) Meer lezen

Elektriciteit, zen en geduld

Het heeft hier de voorbije dagen flink geregend en geonweerd. Dan valt de elektriciteit uit. Soms gaat het maanden goed en gebeurt er niets. En soms gebeurt het elke dag opnieuw en duurt het urenlang. Het is onvoorspelbaar. Vorige week gebeurde het 5 keer en de langste periode-zonder-stroom duurde 15u.

15 uur is lang, vooral ’s avonds.

Het is hier al donker om (klokslag) 18u en pas weer licht om 5u ’s morgens. En zonder elektriciteit valt er niet veel te beleven. Vooral niet wanneer er veel wind staat en de kaarsen telkens uit gaan. Ramen sluiten zou helpen, maar daar doen we niet aan, behalve in de slaapkamers. Het kan ook niet, want onze woonkamer heeft maar 3 muren – de kant naar de tuin is letterlijk volledig open. Dat is ontzettend aangenaam bij deze tropische temperaturen, maar misschien moeten we toch maar eens op zoek naar stormlampen.
Het is een oefening in geduld en zen. En laat dat nu niet meteen mijn forte zijn. Dus na een uur of wat bel ik naar ICE – het Instituto Costarricense de Electricidad. Meer lezen

Gezellig en maar een heel klein beetje triest

We zouden oudejaar thuis vieren met een etentje.
Gewoon.
Niets speciaals.
En vooral geen gedoe.
Het was de voorbije weken erg druk geweest en we waren toe aan wat rust. Lekker ouderwets thuisblijven leek ons dan ook de ideale manier om het voorbije jaar én onze eerste vier maanden in Costa Rica passend af te sluiten.

Cava, lekker eten en chocoladetaart

Meer lezen

So this is happening

Even heel kort, want het is nog te vers om met de nodige afstand te kunnen reageren. De bagger stinkt en smeult nog hevig en er komt er nog steeds bij. Trollen hebben namelijk erg veel tijd.

Dit is de tijdlijn:

  • dinsdag 7 augustus 2018 | ik word midden in de verhuis gebeld door Focus-WTV met de vraag of ze mogen komen voor een interview over de op handen zijnde verhuis | ik zeg oké | tijdens het verkennend gesprek vooraf horen ze het verhaal van de Echtgenoot en de kinders | ze vinden het schrijnend en vragen ze of ze daar verder op in mogen gaan | wij stemmen toe | hadden we volgens veel mensen dus niet mogen doen.
  • woensdag 8 augustus 2018 | we worden gecontacteerd door Het Nieuwsblad, met de vraag voor een interview | wij stemmen toe | wrong again!
  • maandag 13 augustus 2018 | het interview verschijnt en wordt opgepikt door VRT | shit hits the fan | ik ben een aandachtshoer, een leugenaar en een aansteller die even in het nieuws wou komen om meer boeken te verkopen | de Echtgenoot en de kinders ook zoiets | that’s life.

Meer lezen

Duizenden foto’s

Er lopen drie mannen rond in huis. Ze zijn tussen 20 en 30 jaar oud, spreken Pools en beetje Engels, en zijn onvoorstelbaar goed in inpakken. Gelukkig maar, want bij mij schiet dat soort dingen voor geen meter op. Dat heb ik de voorbije weken meer dan eens gemerkt bij het voorbereidende werk. Vooral toen ik aan de foto’s begon.

De Gevaarlijke Kast

Meer lezen

Over peultjes en een app

bonen

Het is nog dik zes weken tot ons vertrek. Dat is nog 45 dagen en 15 uur, oftwel 1.095 uren, of 65.730 minuten. Ik weet dit allemaal zo precies omdat ik sinds enige tijd een appje heb dat mij dat op eender welk moment van de dag laat zien. Eigenlijk heb ik dat appje al langer. Al sinds een maand of negen. Maar toen waren de cijfers nog dermate hoog, dat ik er mij weinig bij kon voorstellen. Laat staan dat ik er wat bij voelde. Dat is nu wel anders.

Ik voel vooral zenuwen.

Meer lezen

Een rugzak vol afscheid

Het is woensdag en de laatste leerlingen hebben het klaslokaal verlaten. Ze waren maar met zes en ze bleven amper anderhalf uur, maar het lijkt alsof er een kleine tornado is langsgeweest. Ik ruim de lege brikjes op, veeg de tafels schoon en zet alle stoelen op hun plek. We hebben naar goede gewoonte het schooljaar afgesloten met een drankje. Het is het soort afscheid dat deugd doet: iets fris kunnen drinken in dat veel te warme klaslokaal, stoom aflaten van de voorbije examens en dan nog wat improvisatieoefeningen als feestelijke afsluiter.
Het lijkt op andere jaren.

Meer lezen

De comfortabele ornitholoog

Ik moet een jaar of tien, elf zijn geweest toen ik het woord voor het eerst hoorde: ornithologie.
Ik vond het zo mooi klinken, dat ik het prompt bij mijn hobby’s opnam. Al gauw stond het overal te prijken. In mijn dagboek, mijn schoolopstellen en de vriendenboekjes. Hobby: ornithologie. Ik ben nooit vies geweest van een beetje overdrijven. En bovendien vond ik het geeneens gelogen. Want ik zat al eens met of zonder verrekijker door het raam te staren. En daar kwam, behalve de kat van de buren en die mooie jongen van drie straten verder, af en toe een vogel in het vizier. Dus?

roodborstje

Van mussen, merels en kievits

Meer lezen

het roodborstje en de mol

IJsvogel

(Neen, dit is geen roodborstje. En ook geen mol. Lees gewoon even verder, oké?)

Ik dacht: misschien moet ik maar eens bloggen over de vogels in de tuin.

Het is niet dat er anders veel spannende dinges gebeuren in mijn leven momenteel. Neen, qua drama en opwinding valt er heden ten dage bitter weinig te vertellen. Of ik zou het over mijn heerlijk zachte pantoffels, een stukje Lindt-chocolade of om een occasioneel blokje om moeten hebben – mijn persoonlijke dagelijkse hoogtepunten.

Neen. De vogels dan.

Meer lezen

Dat van die stofzuiger

We hebben een stofzuiger gekocht voor de Zonen.

Die hadden ze vandoen. Sinds begin deze maand hebben ze namelijk samen een appartement te onderhouden in Gent. En dat lukt niet zo goed met stoffer en blik.  Vandaar dus de aankoop – zodat ze alles perfect proper kunnen houden.

borstel

Een en ander heeft te maken met het vooruitzicht dat ik er binnenkort niet meer ben om aan de alarmbel te trekken wanneer het de spuigaten uit loopt. (Geen paniek. Dat klinkt dramatischer dan het is. Hier leest u waar het écht over gaat.) Want de jongens gaan niet mee naar Costa Rica. Zij blijven hier om hun studies af te maken – met de plechtige belofte van ons daarna te volgen, natuurlijk. Daar heb ik ze maar een heel klein beetje toe gedwongen.
En dus zullen ze helemaal voor zichzelf moeten zorgen. Koken, wassen, kuisen.
De hele reutemeteut. Meer lezen