Ik was te laat vertrokken.
Dat gebeurt wel vaker, en het is nooit een goed plan. Erg snel rijden doe ik gelukkig al een tijdje niet meer – de te zware voet behoort tot een ver en roekeloos verleden – maar mezelf opjutten als een (stress)kip zonder kop kan ik nog steeds als de beste. Gelukkig was de Dochter mee om me enigszins te kalmeren. Ik had ook reden om op tijd te willen komen. Er is immers niet elke dag een tentoonstelling van een van je favoriete illustratoren op een boogscheut van je eigen huis.
Auteur: Tine
Penhuis
Ik weet niet hoeveel kaartjes er beschikbaar waren, maar ze waren allemaal verkocht. Een vol (Pen)huis! En dat op een zondagmorgen om 10u30.
Dat is ook logisch: niemand minder dan Connie Palmen werd er geïnterviewd door Yves Van Durme. Meer lezen
De geur van Indische pap
Ik mocht vandaag nog eens gaan workshoppen. En alsof dat niet leuk genoeg was, was het ook nog in Gent te doen. Creatief schrijven met een groep anderstalige nieuwkomers, in een prachtig decor.
Juij! Meer lezen
Neerwaartse hond
Gisterenmorgen was zonder twijfel het spannendste moment van de week: zou ik uit mijn bed raken of niet? En indien ja: op welke manier?
Ik was een dag eerder namelijk voor het eerst naar de yogales geweest. Om 7u ’s morgens, om precies te zijn. Gezien de rit naar de yogaplek 25 minuten bedroeg, betekende dat om 5u50 opstaan. Jep. U leest het goed. VIJF. UUR. VIJFTIG. Oftewel: tien voor zes. Op een vrije ochtend. Meer lezen
Tien dingen die ik haat aan schrijven
Het was een schrijfopdracht voor mijn cursisten Literaire Creatie, bij wijze van kennismaking. Ze zouden 10 dingen oplijsten die ze haten aan schrijven. En nog eens 10 die ze haten aan nÍet schrijven. Ah ja. Kwestie van een en ander duidelijk te maken.
Makkelijk zat, dacht ik. Die liefde-haatverhouding met het lege blad, daar worstelt elke schrijver toch mee?
Dus deed ik de oefening.
Piepkleine stukjes Poeh
De Zoon had zijn kamer opgeruimd – een heuglijke gebeurtenis voorwaar! Er kwamen grove middelen aan te pas. Op enkele uren tijd passeerden ettelijke vuilniszakken de revue en de stapel weg-te-gooien werd allengs groter.
Zelfs de oude Winnie de Poeh moest eraan geloven.
Bananenbladeren
Ik kocht een paraplu.
Dat is geen opzienbarend nieuws, ik weet het. Vooral niet in het licht van de aanzienlijke hoeveelheden paraplu’s die ik in mijn leven al heb gekocht, uitgeleend, verloren, stukgemaakt of domweg achtergelaten.
En toch denk ik dat het met deze anders zal zijn.
Want! Het is er eentje van bananenbladeren. Meer lezen
Radioactief
Ik moest deze middag een botscan.
De aanleiding daarvoor was mijn zere voet, die er een dikke week geleden voor zorgde dat ik als (schrappen wat niet past) diva / rockster-op-rust / oud-wijf in een rolstoel door de luchthavens van San José en Ciudad de México racete. Daarom kreeg ik deze morgen een injectie ter voorbereiding.
Ik zou voor de rest van de dag radioactief zijn, wist de verpleegster mij te vertellen. Meer lezen
Niet v.rijden!
Ik heb een haat-liefdeverhouding met transport. Dat bleek nog maar eens deze morgen. Ter info: de fout lag niet bij mij! Het was allemaal de schuld van mijn wagen. En van de trein, de wegomlegging en de flikkerende lichtjes. Die ook, natuurlijk.
– Auto’s haten mij –
Dat is een boude uitspraak, maar van boud is nog geen vlieg doodgegaan. En bovendien kan ik het bewijzen: Meer lezen