Niet v.rijden!

Ik heb een haat-liefdeverhouding met transport. Dat bleek nog maar eens deze morgen. Ter info: de fout lag niet bij mij! Het was allemaal de schuld van mijn wagen. En van de trein, de wegomlegging en de flikkerende lichtjes. Die ook, natuurlijk.
– Auto’s haten mij –

Dat is een boude uitspraak, maar van boud is nog geen vlieg doodgegaan. En bovendien kan ik het bewijzen: Meer lezen

Ne frak van een Dutske sarze

Tot een jaar geleden wist ik nauwelijks wat een podcast was. Ik ben er nog steeds niet in thuis, maar ik durf er af en toe wel eentje te beluisteren. En dit is een specialleke. Gemaakt door een vriendin, en met bijdrages van de Dochter en mijn jonge en minder jonge cursisten.

Waarom u dit gewoon móet horen:

Omdat het gaat over naaimachines die zichzelf terugverdienen, over meisjes die op hun elfde andermans huishouden deden en over vluchten voor de bommen in je bloot gat. Over plooirokskes op de kostschool, vechten voor lange broeks voor ’t vrouwvolk, olifantenpijpen en laqué schoenen. Over flashy fluovesten, ontplofte froufrous, epauletten en kakbroeken.

En omdat de dingen au fond net iets minder veranderen dan u had gedacht.

Luisteren kan hier.

 

 

De jeugd van tegenwoordig

Ik was dit weekend op een feestje waar weinig foto’s van bestaan. Misschien wel geen, als je die donkere, onscherpe afdruk van mij hieronder buiten beschouwing laat. Dat zijn de beste feestjes, trouwens, wanneer iedereen het te druk heeft met zich te amuseren.

Ik kan u dus geen beelden laten zien

van hoe man en kinders hun spierballen lieten rollen om de partytent in de weide op te zetten. Hoe de vrienden van de Zoon met zware bakken vol platen, platendraaiers, kabels en boxen (Neen, moeder. Dat is een sound. Een sound!) kwamen aansleuren, met als indrukwekkend resultaat dat we ons de hele avond op ons eigenste privéfestival waanden. Hoe de buren hielpen met het koelen van drank, het lenen van stoelen en tafels en laat op de avond nog een pint kwamen meedrinken. Hoe een van de jongens tussendoor een uurtje of twee in onze woonkamer kwam zitten om te studeren voor zijn laatste examen de dag erna. Hoe een publiek van een 40-tal voornamelijk 15- tot 24-jarigen tot laat in de nacht rond het vuur zat te chillen en op klokslag middernacht de Echtgenoot kwam feliciteren met zijn verjaardag – ook al was het niet zijn feest, maar dat van de Zoon. U zult mij op mijn woord moeten geloven.

Ze kwamen van overal

– van Avelgem en Gent, van Brazilië en Ecuador, van Marokko en Zottegem –, ze hadden netjes knipte haren of gigantische dreads, ze droegen merkkledij of gescheurde broeken, studeerden of werkten. En ze waren stuk voor stuk fantastisch. Ze deelden hun drank, tenten en sigaretten, liepen verloren op weg naar de pittazaak en stapelden zich dankbaar in dubbele rijen op de achterbank van mijn autootje toen ze werden opgepikt. Ze trokken hun natte schoenen uit voor ze ’s morgens het huis binnen kwamen nadat een van hun tenten onder water was gelopen en waren dankbaar voor een droge trui en sokken. Ze maakten geen puinhoop van de weide, van de toiletten of ons huis, en lieten alles netjes achter. Ik had alleen gehoopt dat ze iets meer honger zouden hebben bij het ontbijt. (Echt waar, gasten. Ik heb nog overschot voor dágen!)

Het gaat dus wel goed met de jeugd van tegenwoordig,

als u het mij vraagt. Alvast met het deel dat met mijn kinderen bevriend is en dit weekend hier passeerde. Waarvoor dank. Ik hoop van harte dat er nog dergelijke feestjes zullen volgen. Als jullie beloven de volgende keer alle croissants op te eten.

 

 

Vrijheid

Er zijn van die plekken die je het liefst voor jezelf zou houden – mooi, gezellig, lekker en nog zoveel meer. Dan deel je die liever niet met de hele wereld. En toch. Als ik zie hoe de mensen achter De Vrijheid hun zaak met hart en ziel uitbaten, dan kan ik niet anders dan wat reklaam maken.

Het interieur is op zijn zachtst gezegd origineel, creatief en hip. De verlichting bestaat uit gerecupereerde vinkenkooien, drums en een Christus met een gloeilamp in zijn mond (serieus! zie foto). Kleuren die u zelf nooit zou durven combineren, gooien ze hier zonder schrik en met het grootste gemak op een hoopje, en het werkt bijzonder aanstekelijk. Om het toilet te bereiken moet je door een soort kastdeur stappen, en de heerlijke tapas serveren ze op een dakpan. Zei ik al dat ze origineel zijn? En voor de prijs hoef je het ook al niet te laten. Bovendien is er elke 2e en 4e zondag van de maanden mei tot en met september een gezellige rommelmarkt in de straten en het parkje vlakbij. Daar kochten wij voor een appel en een ei een schaakbord en een nieuwe portie leesvoer.

Voor dit soort (eet)café, beste hipsters, zou u in pakweg Gent tot buiten moeten aanschuiven. En Ronse is nu ook weer niet zó ver. Dus allen daarheen. (En hou een stoel voor mij vrij!)

de Man en zijn Zoon

De politie, uw vriend

Waarom hij uit die doodlopende straat kwam gereden, wilden de twee politieagenten weten. Was hij misschien gaan sluikstorten?
Dat hij daar woonde, antwoordde de Man. En neen, hij was niet gaan sluikstorten. Anders had er niet zoveel afval in zijn aanhangwagen gezeten.
Waarom hij dan niet naar het containerpark reed? Want dat was de andere kant op. En wat had hij bij dat huis hier te zoeken als hij elders woonde?
Dat hij hier kwam werken, antwoordde de Man. En dat hij helemaal niet naar het containerpark moest. Integendeel. Hij kwam de rest van het afval ophalen, samen met zijn Zoon, die al de hele tijd naast hem in de wagen zat.
Er viel een ongemakkelijke pauze.
Meer lezen

Eindejaarsopruimwoede

Opruimen

Het is al enkele jaren aan de gang, maar vorige week merkte ik voor het eerst dat het menens was.
Het drong tot me door toen ik – na het leegmaken, ontvetten en anderzijds schoonmaken van keukenkasten – plots een vaatwasser vol speelgoed had. Want ook de poppen en de dino’s konden dringend een wasbeurt gebruiken. Volgende week zijn trouwens de duplo’s en de lego’s aan de beurt. Dat kan ik prima combineren met de schoonmaak van de resterende keukenkasten én het opruimen van mijn bureau. Meer lezen