Eindejaarsopruimwoede

Opruimen

Het is al enkele jaren aan de gang, maar vorige week merkte ik voor het eerst dat het menens was.
Het drong tot me door toen ik – na het leegmaken, ontvetten en anderzijds schoonmaken van keukenkasten – plots een vaatwasser vol speelgoed had. Want ook de poppen en de dino’s konden dringend een wasbeurt gebruiken. Volgende week zijn trouwens de duplo’s en de lego’s aan de beurt. Dat kan ik prima combineren met de schoonmaak van de resterende keukenkasten én het opruimen van mijn bureau.

2013-12-22 14.23.25

Enfin.

Het blijkt dus elk jaar opnieuw van dat.
Als het einde van december nadert, gebeurt er iets vreemds in mijn hoofd. Terwijl andere mensen focussen op wat écht belangrijk is – het kerstmenu, de ballen, de kaartjes, voor mijn part zelfs een kalkoen of twee – loop ik als een kip zonder kop rond en probeer alsnog mijn hele huishouden op orde te krijgen voor de jaarwisseling. Diep vanbinnen weet ik dat het een verloren strijd is, maar toch werp ik me telkens weer als een verbeten gek in de arena.
Het zal mijn aangeboren gevoel voor melodrama wel zijn.

Maar er is hoop!

Ik heb de indruk dat ik elk jaar een beetje dichter bij het werkelijk doel kom: een schoon en proper huis, met enige zin voor orde en systematiek. Met nog slechts één lade voor brol, in plaats van de van oudsher drie of vier. Met nog slechts twee kasten die ik nooit durf open te maken, omdat alles er geheid uitgedonderd komt. Zonder dozen vol afgedankte schoenen, kleren waar de kinders uit gegroeid zijn, speelgoed waarmee ze nooit meer spelen en kousen waarvan je de tweede niet kunt vinden. Een huis zoals het hoort, dus.
Ooit moet het haalbaar zijn.
Ooit.

Expert

Ondertussen vind ik dat ik stilaan een expert word in alternatieve kuismiddelen. Zoals het speelgoed in de vaatwasser, de knuffels in de kussenslopen in de wasmachine, en de Ikea-bakken waarin je alles stilletjes kunt laten verdwijnen zonder dat een haan (of een kind) ernaar kraait.

Update: ondertussen las ik dit boek, van Marie Kondo. En ik had goede hoop – ze belooft immers dat je na afloop nooit nog moet opruimen. Maar eerlijk? Ik vrees het ergste.

Spread the love

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *