Elektriciteit, zen en geduld

Het heeft hier de voorbije dagen flink geregend en geonweerd. Dan valt de elektriciteit uit. Soms gaat het maanden goed en gebeurt er niets. En soms gebeurt het elke dag opnieuw en duurt het urenlang. Het is onvoorspelbaar. Vorige week gebeurde het 5 keer en de langste periode-zonder-stroom duurde 15u.

15 uur is lang, vooral ’s avonds.

Het is hier al donker om (klokslag) 18u en pas weer licht om 5u ’s morgens. En zonder elektriciteit valt er niet veel te beleven. Vooral niet wanneer er veel wind staat en de kaarsen telkens uit gaan. Ramen sluiten zou helpen, maar daar doen we niet aan, behalve in de slaapkamers. Het kan ook niet, want onze woonkamer heeft maar 3 muren – de kant naar de tuin is letterlijk volledig open. Dat is ontzettend aangenaam bij deze tropische temperaturen, maar misschien moeten we toch maar eens op zoek naar stormlampen.
Het is een oefening in geduld en zen. En laat dat nu niet meteen mijn forte zijn. Dus na een uur of wat bel ik naar ICE – het Instituto Costarricense de Electricidad.

Bellen naar het nutsbedrijf is een avontuur op zich.

Wat dat betreft is er weinig verschil met België. Ze nemen niet of nauwelijks op, zelfs op het noodnummer. Ze verbinden je door naar nergens. Ze vertellen je dat er een boom is omgevallen. Of een bliksem ingeslagen. Of nog iets anders, want eerlijk: ze weten het niet zeker. Nee, ook niet na 12u stroomonderbreking. Er is vast wel iemand onderweg. Om te kijken of om het op te lossen. Vast wel.

Maar dat geeft allemaal niet.

Want opgelost raakt het altijd. En het moet gezegd: ik heb een grenzeloze bewondering voor de mensen die hier herstellingen aan het elektriciteitsnet moeten uitvoeren. Het vereist volgens mij een heel speciaal soort hoger inzicht in de wetten der fysica.
Bovendien: we wonen aan de rand van het regenwoud. De grond is hier erg vruchtbaar – als je vandaag per ongeluk een pit laat vallen, staat er morgen een struik op je oprit. Maar tegelijkertijd is het systeem fragiel: de meeste bomen kunnen hun wortels niet diep verankeren en dus vallen ze makkelijk om. Een paar dagen stortregen in combinatie met een fikse wind is genoeg. En die bomen vallen zonder uitzondering op elektriciteitskabels.

We hebben er dan ook heel wat – kabels en bomen.

Ach ja. Je leert ermee omgaan. Je kweekt als het ware geduld en zen (en dat is heel wat, in mijn geval). Je zorgt dat je gsm en je laptop altijd opgeladen zijn. Je leert van koude douches houden, wat best wel meevalt bij 30°. Je houdt zo weinig mogelijk eten in de koelkast en je vreet die pot ijs lekker helemaal leeg.
En bovendien is de tuin na afloop van zo’n stortbui nog duizend keer mooier.