Hashtag racisme
Het was alweer een tijdje geleden dat ik nog eens iets postte onder de hashtag racisme. Twee en een half jaar, om precies te zijn. Niet omdat de situatie verbeterd zou zijn – het tegendeel is waar. Maar omdat een mens niet te veel mag zagen. Niet te veel stil moet staan bij de nare dingen des levens. Zichzelf daar niet de hele tijd ziek moet in (laten) maken.
Dat ga ik dus niet doen: zagen.
Ik geef u gewoon een kleine opsomming van de voorbije weken:
- De Zoon wordt op 1 week tijd 2 keer gecontroleerd in de lokale supermarkt waar ik al sinds jaar en dag mijn boodschappen doe en nog nooit mijn handtas moest openmaken. Hij moet – in het bijzijn van andere klanten, uiteraard – zijn zakken legen en zijn rugzak tonen. Er wordt niets gevonden. Mijn kind steelt namelijk niet. Niemand anders moet zijn rugzak, handtas of boodschappentas tonen. Er volgen geen excuses. Geen van beide keren.
- De Echtgenoot voert de Dochter naar het internaat. Terwijl hij voor de poort staat te wachten tot ze haar valies uit de koffer heeft gehaald, komt er een combi voorbij. Hij rijdt erg traag, en de twee politieagenten staren de Echtgenoot boos aan. Enkele meters verderop maken ze rechtsomkeer en rijden weer erg traag voorbij. En daarna nog een keer. En nog een keer. Want één keer was niet intimiderend genoeg, veronderstel ik.
- De jeugdbeweging ziet er geen graten in om kinderen van Maghrebijnse afkomst als ‘Marouf’ te benoemen. Niet enkel in onderlinge gesprekken, maar ook in publicaties voor de ouders. (Een massa andere incidenten vallen buiten de voorbije weken, dus die vertel ik later nog wel eens.)
- De Zoon vertrekt naar Gent voor een feestje. Hij heeft zijn properste broek aangetrokken (eentje zonder gaten!) en een hemd. Net voor hij vertrekt checkt hij nog even bij mij of het er goed uitziet: ‘Zo zullen ze mij nu toch niet tegenhouden, zeker?’
- De Echtgenoot en ik gaan wandelen. Een oudere dame komt uit de tegenovergestelde richting op het jaagpad. Wanneer ze ons passeert, roept ze: ‘Stank. De stank komt er van af.’
Ja hoor, het is nog steeds erg relatief.
Wie de vorige blogs over dit thema wil lezen, kan hier, hier, hier en hier terecht.
Voor wie mij niet kent: op de foto bij een van de blogpost hieronder zie je een deel van mijn blijkbaar erg intimiderend gezin.
Spread the love
Ik vind het verschrikkelijk om je blogs onder hashtag racisme te lezen. Schrik dat het mijn zoon ook overkomen zal. Hij is ook half Ecuadoraan. Bang hou ik mijn hart vast! En hij moet, zo gauw hij het kan, BRUIN! lezen.
Wij zijn een samengesteld gezin van vijf in Oostende, waarvan ik de enige geboren Belg ben en dan nog afkomstig uit Antwerpen. Mijn echtgenote en drie zonen zijn allen Dominicaans van geboorte. De jongste kinderen gaan naar een katholieke school waar moslims, boeddhisten en atheïsten ook welkom zijn. Onze vriendenkring is nogal latino maar ook echt westers. De kinderen spelen in de buurt met: Syrische, Irakese, Palestijnse, Tjetcheense, Russische, Afrikaanse, en een waaier van midden- en zuid Amerikaanse landen… ook Ecuador, Columbia, Honduras, Cuba, Peru enz. enz … Eigenlijk nooit zo’n verscheidenheid ervaren en ….. NOOIT rassenproblemen.
Een Ecuadoraanse vriendin met Oostendse man, zeer ingeburgerd, is zelfs gekend initiatiefneemster voor allerhande culturele activiteiten. Zelf heb ik de wereld rondgereisd en woonde twaalf jaar in Puerto Plata (Dom.Rep.) Ik ken Costa Rica en heb overwogen me in Panama te vestigen. Ik moet eerlijk zeggen dat we hier geen ordinair racisme kennen. Duidelijk culturele verschillen wel. Wij lopen elkaars huis niet plat. Onze keukens zijn niet dezelfde, onze smaak is verschillend maar ja, dat heb je hier zelfs als je honderd kilometer verder woont. Als slot kan ik zeggen dat mijn drie zonen en echtgenote het hier best naar hun zin hebben en niet meer weg willen, behalve om nog eens even het “roots” gevoel te ervaren.
Dag Gie,
Het doet mij deugd te horen dat er mensen zijn die geen negatieve ervaringen hebben – daar ben ik oprecht heel blij om. Het betekent immers dat het wel degelijk mogelijk is en dat er hoop is. Helaas maakt dat onze realiteit niet makkelijker.
Alle goeds gewenst!