Soms vallen de dingen wonderwel op hun plaats.

Maar het kan verdomd lang duren. Oftewel: hoe ik een White Raven kreeg voor ‘De koudste winter’.

Hoe het begon

Het begon meer dan tien jaar geleden, met een roodborstje in de winter.
Die zijn er wel meer, maar dit roodborstje had zich verscholen in onze garage. In de werkschoenen van de Echtgenoot. Af en toe stak het zijn kopje naar buiten – het arme ding leek verkleumd en gaf een bepaald belabberde indruk. Toen het eenmaal in de smiezen had dat we kruimels strooiden, fleurde het op. Ons roodborstje bleef de hele winter bij ons.

Er groeide een verhaal in mijn hoofd. Over lange, koude winters en roodborstjes die zich verscholen op ongewone plekken. Het verhaal groeide gestaag, en enkele maanden later had ik een eerste versie af. Ik stuurde die naar mijn uitgever en die strikte de meest fantastische illustrator. Mijn hart maakte een sprongetje.

Helaas.

Ik wachtte en wachtte, maar het verhaal bleef onaangeraakt op de werktafel van de illustrator liggen. Later zou dit alsnog een gelukkige samenloop van omstandigheden voor het verhaal betekenen. Maar dat wist ik toen nog niet. Dus het was lastig. En pijnlijk ook.
Maar ik begreep het wel – onverwacht veel werk en nog een hoop of wat andere onvoorziene dinges.

Hoe het verder ging

Ondertussen bleef ik niet bij de pakken zitten. Ik stuurde het manuscript in voor een prijs – het werd niet weerhouden. Ik vroeg een werkbeurs aan – die kreeg ik niet. Toen het boek jaren later een andere illustrator kreeg, kreeg ik weer hoop. Alain Verster was de perfecte keuze voor het verhaal.

Ik besloot het manuscript te verfijnen.
Vijlen, schaven, peuteren en nog wat schaven. Het duurde maanden. Langer zelfs dan het had geduurd om de eerste versie te schrijven. Maar kijk: met elk beetje schaven werd het beter. Ik begon opnieuw in het verhaal te geloven. En toen ik de eerste prenten te zien kreeg, maakte mijn hart een sprongetje.

‘De koudste winter’ verscheen in het najaar van 2019. Het zag er prachtig uit. Ik geloofde echt dat het een mooie toekomst tegemoet ging. Maar er gebeurde niet veel. Er kwamen een paar recensies – heel erg lovende en iets minder lovende. En dat leek het einde van het boek te zijn. Want toen kwam Covid en viel de Jeugdboekenmaand in het water. En de Kinderboekenbeurs van Bologna, en de Frankfurter Buchmesse, en….

Hoe het eindigde

Op een dag bedacht ik dat het spijtig was dat het boek zo’n kort leven had gehad. Want ik had er meer van verwacht. Geen grote prijs of zo, echt niet. Maar ergens een nominatie of vermelding, een vertaling of wat meer aandacht in de pers.

En kijk.

Een dag later kreeg ik een mailtje. ‘De koudste winter’ had een White Raven in de wacht gesleept – een internationale bekroning voor de 200 beste kinderboeken van het voorbije jaar. Wereldwijd. Normaal hoort daar een plechtige voorstelling van de catalogus bij op de Beurs van Bologna, maar die komt er volgend voorjaar helaas niet. We zullen het dus met de online versie moeten doen.

Kan dat de pret drukken? Natuurlijk niet.
Op een White Raven had ik in mijn wildste dromen niet durven hopen. Dus we hebben er een glas op gedronken. En de volgende morgen ben ik aan een nieuw manuscript begonnen. Met net iets minder zelftwijfel dan voorheen.