Ik had de perfecte foto kunnen maken.
Of dood kunnen zijn.
Het werd geen van beide.

Op een halve meter van mijn teensletsen kronkelde een koraalslang

Ongestoord, in het midden van het paadje. Ik was er bijna bovenop gaan staan. Net op tijd bleef ik staan en bevroor. Het kwam zelfs niet in mij op om een stap achteruit te zetten. Mijn instinct tot lijfbehoud zegt blijkbaar stay & die, in plaats van run & fly.

Hoe zeer ik zelf ook onder de indruk was van de ontmoeting, de slang trok er zich niets van aan. Ze kronkelde rustig voort. Echtgenoot en hond botsten tegen mij aan – het duurde even voor ze doorhadden wat ik zag. Toen greep de Echtgenoot mij bij de arm en trok mij achteruit. Tegen de tijd dat ik weer bij positieven was, was het te laat voor een foto.

Ik maakte er toch een.

Je ziet nog net het puntje van haar staart en en nog een paar andere stukjes in het struikgewas – prachtig gestreept in de Belgische driekleur. Als je héél goed kijkt.

Het moet gezegd: het beest was beeldschoon.

Toch was mijn reflex nog niet zo slecht. De koraalslang of Micrurus Nigrocintus is een van de dodelijkste slangen in Centraal-Amerika. Niet dat er jaarlijks massa’s slachtoffers vallen – integendeel. Daarvoor is het beest gelukkig te braaf en rustig. In tegenstelling tot sommige van haar soortgenoten, valt ze zelden aan. Tenzij je er stoemelings op zou trappen. Wat in mijn geval bijna gebeurd was, ondanks haar felle kleuren. Ik kijk nu eenmaal meer naar de hemel dan naar mijn teensletsen.

Maar gewonden of erger zijn er dus niet gevallen.
Om u niet teleur te stellen (ja, ja, ik weet dat u niet vies bent van een beetje sensatie), ben ik op zoek gegaan naar een betere foto. Hier zie je haar in al haar glorie.
En ik beloof dat ik de volgende keer wél alert zal reageren. Door gezwind achteruit te springen. Én een degelijke foto te maken.