Een boek in 30 dagen – het klinkt te mooi om waar te zijn. Toch is het net zo makkelijk als het klinkt. Al zijn er natuurlijk valkuilen die je beter vermijdt, en een paar spelregels waaraan je je moet houden.
30 dagen – niet meer, niet minder
In 1999 begon Chris Baty met NaNoWriMo: de ‘National November Writing Month’. Er waren slechts 21 deelnemers, maar het project was ambitieus: elke schrijver zou in één maand een boek schrijven van 50.000 woorden. Enkele jaren later was het evenement van The Office of Letters and Light uitgegroeid tot een fenomeen, waarbij duizenden schrijvers waar ook ter wereld zich ertoe verbinden om in die ene maand een heuse roman te schrijven.
Waanzin of een haalbare kaart?
Dat hangt ervan af. Als je denkt in één maand een literair meesterwerk te schrijven, hoef je alvast niet eens te beginnen. Het belangrijkste van NaNoWriMo is dat je schrijft, en blijft schrijven. Je wil immers dat boek in 30 dagen. Bijschaven, redigeren en afwerken doe je later wel. In december, bijvoorbeeld, tussen Kerst en Nieuw.
In november moet je kilometers maken.
Je broek verslijten op je bureaustoel. Niet hopen op inspiratie, maar werken op wilskracht. Tikken tot je blaren op je vingers krijgt. Niet herlezen, maar doorwerken. Je innerlijke redacteur het zwijgen opleggen. Schrijven zonder erbij na te denken, tot je in een soort van trance raakt en de woorden vanzelf komen.
Schrijven alsof je leven ervan afhangt.
Dat.
Onmogelijk, zeg je?
Nee hoor. Elk jaar zijn er mensen die de kaap van 50.000 woorden halen.
Ook ik heb een paar keer meegedaan. En eerlijk: een boek kreeg ik niet af. Daarvoor ben ik té veel redacteur – ik kan het niet laten om mijn schrijfsels tegelijkertijd ook te herwerken. Maar het heeft me wel al meermaals door een schrijfblokkade gehaald. En het is de basis geweest voor verschillende manuscripten die ik daarna gepubliceerd heb. De basis van dit boek kwam er tijdens een novembermaand.
Er zitten ook tal van voordelen aan.
Je hebt een prima excuus om er eindelijk eens aan te gaan zitten. Om de deur dicht te trekken en de schreeuwende kinderen aan je partner over te laten. Om die vierde zak chips open te trekken en dat extra glas wijn uit te schenken – waar haal je anders de energie om aan je 1.666 woorden per dag te raken? Om dagenlang ongewassen in je yogabroek rond te hangen – dat hoort nu eenmaal zo bij schrijvers.
Maar waarom ik dit schrijf.
Omdat ik wil dat je meedoet.
Als je al meer dan eens hebt gedacht dat er een boek in je hoofd, je hart of je vingers zit, is dit je kans. Dus schrijf je in, sla een voorraadje pennen en schriftjes in, of zet je laptop klaar. Het enige wat je te verliezen hebt, is tijd. En als het dit jaar niet lukt, doe je volgend jaar gewoon weer mee.
Ik zal alvast supporteren!