Ik was te laat vertrokken.
Dat gebeurt wel vaker, en het is nooit een goed plan. Erg snel rijden doe ik gelukkig al een tijdje niet meer – de te zware voet behoort tot een ver en roekeloos verleden – maar mezelf opjutten als een (stress)kip zonder kop kan ik nog steeds als de beste. Gelukkig was de Dochter mee om me enigszins te kalmeren. Ik had ook reden om op tijd te willen komen. Er is immers niet elke dag een tentoonstelling van een van je favoriete illustratoren op een boogscheut van je eigen huis.
Bert Dombrecht is de max. En dat zeg ik niet alleen omdat we samen een boek hebben gemaakt. Dat zegt iedereen met ogen in zijn of haar hoofd. Bert kan namelijk tekenen. En schilderen. En hij heeft meer humor in zijn kleine teen dan u en ik en nog vijfendertig andere mensen samen. En hij doet daar erg chill over. Zo chill, dat het bijna niet meer normaal is. Want kijk eens, mensen. Kijk eens wat Bert maakt!
Enfin.
Ik zou daar behoorlijk lyrisch over kunnen doen. Ik heb dat ook gedaan, deze voormiddag. Denk ik. Want zoals ik al zei, liep ik nogal gestresseerd rond. En het enige wat daartegen helpt – bij mij althans – is praten. Als een kieken zonder kop. Totaal uit de bocht. Gelukkig bracht de Dochter mij op een bepaald ogenblik een glas wijn. Dat helpt ook, want terwijl ik drink kan ik niet praten.
Maar wat ik eigenlijk wou zeggen: het was een erg mooie tentoonstelling, daar in Zwevegem. Met originele schilderijen, hoezen van albums, boeken en gitaren. En de allermooiste schetsboekjes. Bovendien verkoopt Bert – heel uitzonderlijk! want Bert verkoopt meestal niks niemendal (behalve de boeken, natuurlijk) – beperkte oplages van zijn werk. Vraag ernaar in de bib. Zij zullen u graag helpen. Al zult u volgens mij snel moeten zijn.
Nog tot 11 november in de bibliotheek van Zwevegem.
’t Is graag gedaan.
