Ik heb het niet zo voor stand-upcomedians. Ze zijn mij te geforceerd, te plat en meestal volslagen niet-grappig. Volgens mij dan toch. Al kan dat uiteraard aan mijn gevoel voor humor liggen. Of het gebrek daaraan.
Ik heb het zó niet voor stand-upcomedians, dat ik anderhalf jaar geleden spontaan een fles cava opentrok toen ik hoorde dat Geert Hoste zou ophouden met zijn theatertours. En daarna nog een. Nooit meer zappen met de schrik om het hart tijdens de eindejaarsperiode. Woehoe! Ik had er de kater ’s anderendaags met veel plezier voor over.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen op die regel. En daar is Wouter Deprez er een van. Gisteren ging ik naar een try-out van zijn nieuwe show kijken: Levend & Vers. Het was schitterend.
De show was uiteraard nog niet af. Daarom is het ook een try-out, nietwaar. Zo moest Deprez zijn tekst nog voor een groot stuk aflezen, waren zijn timing en flow bij momenten niet optimaal, en viel er qua belichting en/of decor niets te beleven. Maar dat gaf allemaal niet.
Want: WAT. WAS. HIJ. GOED!
Levend & Vers ging over van alles. Over ruzie maken op de meest krankzinnige manieren, over (on)rechtvaardigheid, verantwoordelijkheid tegenover huisdieren en de geur van West-Vlaanderen. Het ging over schellekes en vegetarisme, over opvoeden, sociaal weefsel en op reis gaan. Over sterilisatie, seks of het gebrek daaraan, soep en echtscheidingen. Het ging zelfs over de geslachtsorganen van een Spaanse ezel. Of een Baskische, daar wil ik van af zijn.
Maar bovenal ging het over de liefde.
Ik heb gelachen tot ik er zeer in mijn buik van kreeg. En ik wist al: dit komt niet goed. Straks gaat hij klappen uitdelen. En inderdaad. Ik heb nog nooit een comedy-publiek zó ontzettend stil weten zijn. Er werd niet meer gelachen. Zelfs niet gegrinnikt. Misschien wel gehuild. Ik weet alvast dat ík het niet droog heb gehouden.
Lachen en huilen.
Maar wat ik dus wou zeggen. De nieuwste van Wouter Deprez zit niet alleen erg intelligent in elkaar, hij is ook niet vrijblijvend. Hier is geen comedian aan het woord die moppen vertelt omdat dat nu eenmaal zijn beroep is. Omdat zijn vorige show al twee seizoenen meegaat en er dus iets nieuws moet komen. Desnoods zonder inspiratie.
Neen.
Deprez vertelt een verhaal dat verteld moest worden. Voor ons, en voor hemzelf. Omdat we allemaal behoefte hebben aan eens stevig lachen. Én aan een portie catharsis achteraf.
Merci daarvoor, Wouter.
Behalve de eerste (stront)mop, de schrik voor een ganse avond pis/kakmoppen en het wennen aan de dame achter mij die bij iedere kleine beweging van Wouter Deprez al aan het gieren en het brullen ging, kan ik mij volledig vinden in jouw beleving. Gewoonweg schitterend!