(Neen, dit is geen roodborstje. En ook geen mol. Lees gewoon even verder, oké?)
Ik dacht: misschien moet ik maar eens bloggen over de vogels in de tuin.
Het is niet dat er anders veel spannende dinges gebeuren in mijn leven momenteel. Neen, qua drama en opwinding valt er heden ten dage bitter weinig te vertellen. Of ik zou het over mijn heerlijk zachte pantoffels, een stukje Lindt-chocolade of om een occasioneel blokje om moeten hebben – mijn persoonlijke dagelijkse hoogtepunten.
Neen. De vogels dan.
Van waar ik zit te tikken zie ik er altijd minstens een stuk of zes. Zo is er het koppel koolmezen dat onophoudelijk van de ene boomtak naar de andere vliegt en huppelt. Volgens mij jagen ze op larven of muggen of ander smerig ongedierte. Dat vind ik mooi. Hoe meer die lieverds jagen, hoe minder stekende beesten er deze zomer zullen zijn. Verder zijn er vaak ook nog een stuk of wat meerkoeten, eenden en waterkiekens, een aalscholver, een koppel ijsvogels, een koppel zwanen en een reiger heel af en toe. En één keer was er zelfs een kiekendief.
Het roodborstje en de mol
Er is ook elke winter een roodborstje. (Jaren geleden schreef ik daarover een verhaal. En dat komt binnenkort uit. Nou ja. Binnenkort… Ooit. Ik hou u op de hoogte!) Dat zit meer in het gras dan in de bomen. Bovenop die vreselijke molshopen die sinds een paar weken ons gazon teisteren. Alsof dat mollenbeest vastbesloten is om onze verkoopplannen in de war te sturen – ja, ja, ons huis staat te koop, met al die mooie vogels gratis en voor niks erbij.
Er staan nu dus overal vallen in de tuin. Daar kan het roodborstje uiteraard niet in – ze zijn afgedekt met bloempotten. Maar hoe graag ik ook van hem af wil, ik vind het toch een beetje zielig voor de mol. Helaas ik weet niet zo meteen een betere oplossing. Dus geef gerust een schreeuw als u een pracht van een idee zou hebben…
Fotootjes en al
Ik zou u bijzonder graag een paar foto’s laten zien van al dat moois. Maar dat lukt niet. Want ik kan geen camera vasthouden met één hand. Ik heb het geprobeerd hoor, maar de resultaten waren ronduit bedroevend. Gelukkig is er nog het internet 🙂
