De Dochter heeft mijn haar geknipt.
Dat komt zo: een paar weken geleden had ik een afspraak bij de kapper. Om te knippen en te kleuren. Maar ik voelde me een beetje ziek die ochtend, dus belde ik af. Het is ook niet zó dringend, dacht ik daarbij. En dat ik het nog wel heel even kon houden, met dat onverzorgde hoofd van mij.
Nou. Dat viel tegen.
Omdat we binnenkort op reis vertrekken, gingen we gisteren wat inkopen doen – iets waar ik telkens ontzettend tegenop kijk. Te drukke winkels, te krappe pashokjes en kleren die niet passen. Alle ingrediënten voor een namiddagje vol frustratie. Voeg daarbij nog een hoofd dat eruit ziet alsof er vlakbij een voetzoeker is afgegaan, en het plaatje is compleet.
Gelukkig was daar mijn dochter.
Zij bood spontaan aan om mijn haar te knippen.
Ja, ze is pas veertien en neen, ze heeft geen ervaring, laat staan een kappersopleiding. Dus inderdaad: het was behoorlijk spannend. Vooral op de momenten toen ze aan mijn achterhoofd bezig was en ik niets kon zien in de spiegel. En toen ze met de schaar net iets te dicht bij mijn oor kwam, waardoor het leek of dat knippende geluid dwars door mijn vel en ín mijn schedel ging.
Een beetje zoals die keer dat ik een tuurlijk-wil-ik-je-haar-knippen-ik-kan-dat-wel-momentje had. En ik in de Zoon zijn oor sneed, een jaar of vijftien geleden. Het bloedde verschrikkelijk en hij heeft er nog steeds een ieniemienie klein litteken van. Ik had gehoopt dat hij te jong was om het onthouden te hebben maar helaas. Dat is de reden waarom ik wél de Dochter laat knippen en niet de Zoon.
Maar het kapsel is wonderwel gelukt!
P.S. Bij dit verhaal hoort een schrijfopdracht. Eentje van de vele, waarvoor je je kunt inschrijven op de nieuwsbrief. Wil jij die ook wekelijks in je brievenbus ontvangen? Dan kun je hier inschrijven! Wel even doorscrollen naar onderaan de pagina. Ik heb namelijk niet minder dan 3 (DRIE!) nieuwsbrieven 😉