Het schoonste beroep ter wereld

Deze morgen haalde ik voor het eerst in maanden mijn fiets van stal: het was mooi weer en ik had nog foto’s nodig voor een kinderboek over treinen waaraan ik momenteel de laatste hand leg. Hier om de hoek hebben wij toevallig een oud treinstation, met vlak daarbij een fietsroute die door de oude spoorwegbedding loopt. Ik vertrok dus vol goede moed, fietste, maakte foto’s en fietste nog wat. (hijg hijg) Al snel had ik door dat nergens nog iets van de oude spoorweg te zien was, dus besloot ik om gewoon maar wat te fietsen. Tot in Spiere zou ik gaan, om daar even dag te zeggen tegen een vriendin. Maar Spiere is ver (hijg hijg), zag ik op mijn gps. Enfin, toch voor een totaal ongeoefende fietser als ik, bij deze temperaturen en zonder water (ik weet het: van enige grondige voorbereiding heeft men mij nog nooit kunnen betichten).

Maar goed.

Om een lang verhaal kort te maken: ik kwam aan bij het kanaal Bossuit-Kortrijk. En daar zag ik een boot. En nog een. En nog een. Twee minuten later was ik in gesprek met de mannen van de Waterwegen. Er groeide een nieuw boek in mijn hoofd. Ik verzamelde feitjes, websites en telefoonnummers, om misschien ooit eens mee te varen op een inspectietocht. Het boek groeide. Nog een kwartier later zat ik aan de overkant van datzelfde kanaal, in de kajuit bij een gepensioneerd Brits koppel, dat mij honderduit over hun leven op het water vertelde. We lachten en wisselden verhalen uit over waterhoentjes, meerkoeten, eksters en zwanen. Het boek was ondertussen onontkoombaar geworden.

Ik wil maar zeggen: het was een prachtige morgen en ik heb effenaf het schoonste beroep ter wereld.