Het is woensdag en de laatste leerlingen hebben het klaslokaal verlaten. Ze waren maar met zes en ze bleven amper anderhalf uur, maar het lijkt alsof er een kleine tornado is langsgeweest. Ik ruim de lege brikjes op, veeg de tafels schoon en zet alle stoelen op hun plek. We hebben naar goede gewoonte het schooljaar afgesloten met een drankje. Het is het soort afscheid dat deugd doet: iets fris kunnen drinken in dat veel te warme klaslokaal, stoom aflaten van de voorbije examens en dan nog wat improvisatieoefeningen als feestelijke afsluiter.
Het lijkt op andere jaren.
Toch is het dit jaar anders.
In tegenstelling tot gewoonlijk, lukt het mij vandaag niet om vrolijk fluitend de deur achter mij dicht te trekken. Met lichte tegenzin haal ik de kast leeg en stouw mijn boeken in mijn rugzak. Oude cursussen en tekstmateriaal bewaar ik niet voor volgend schooljaar, maar ik breng ze naar de papierbak of berg ze op in een doos voor de collega’s. Ik doe mijn ronde door het klaslokaal en kijk of er nog vergeten spullen zijn blijven liggen. En dan nog een keer.
En nog een keer.
En nog een allerlaatste keer.
Je kunt niet zeker genoeg zijn.
Een rugzak vol afscheid
Alles moet de rugzak in, die uiteraard veel te klein blijkt. Ik had beter een valies meegenomen. Of een wasmand. Of mijn kinders desnoods, om te helpen sleuren. Maar die hebben wel wat beters te doen op een zomerse woensdag na de examens.
Een dik uur later stommel ik met knalrood hoofd en mijn armen vol spullen de trap af en de straat over. Gelukkig ben ik slim genoeg geweest om met de wagen te komen. De fiets zou in deze lichtjes suïcidaal zijn geweest.
Deuren dichttrekken
Het is mijn laatste dag in het klaslokaal. Het voelt vreemd wanneer ik de deur achter mij dichttrek, voor de laatste keer. Er zijn veel laatste keren tegenwoordig. En nog veel meer deuren.
En dan weet ik wat ik vergeten ben: een aandenken.
Ik ren weer naar binnen en maak nog snel een foto van de verjaardagskalender.
Afscheid doet rare dingen met een mens.
Meer lezen over ons Grote Vertrek? Dat kan hier en hier.
En er volgt nog veel meer, dus schrijf je zeker in op de nieuwsbrief 🙂
Hallo Tine en René en kinderen ,Ik las dat jullie uit België weggaan ,ik heb dat vroeger ook dikwijls gezegd dat ik dat zou doen .Mijn man is van Nigeria ,mijn zoon is van India (geadopteerd ,belg op zijn 2jaar ,maar geen plakkaatje op zijn hoofd “ik ben Belg”)
Ik heb ook veel racisme gekend in hun leven ,en ik zou ook zoals jij steeds willen reageren ,maar mijn man zegt dan :”laat het “en mijn zoon trekt het zich niet zo erg aan .Ze werken beiden in BRU Kontich ,textielbedrijf van 2 broers uit Zuid Afrika .Er werken veel verschillende nationaliteiten ,ze voelen zich daar supergelukkig !!!
De 2broers doen alles voor hun personeel en op bijeenkomsten (familiebarbecue ,kerstfeest ) is het 1grote familie !!! Ik heb zelf 42 jaar gewerkt als verpleegster maar heb dat op geen enkele Belgische werkvloer gezien .Ze krijgen 2x/week fruit voor iedereen ,goedkope drank :20cent voor een blikje ,af en toe moeten ze geen lunch meebrengen en krijgen ze pizza ,bij warm weer een ijsje ,…Mij maakt dat gelukkig ,want gelukkig zijn op je werk is belangrijk in je leven .
Ik bewonder dat jullie die stap zetten en wens jullie het allerbeste ,en dat gaat zeker lukken !, je goed en gelukkig voelen is het belangrijkste in ons leven .Ik ben net op pensioen ,maar mijn man moet nog 10jaar werken ,hij is ook 23 jaar in België.Ik hoop jullie nog verder te volgen en wie weet eens in jullie lodges te logeren,
Dikke knuffel aan gans jullie familie ,Peeters-Ilekendi Els ,Bony en Arun