Ik moest deze middag een botscan.
De aanleiding daarvoor was mijn zere voet, die er een dikke week geleden voor zorgde dat ik als (schrappen wat niet past) diva / rockster-op-rust / oud-wijf in een rolstoel door de luchthavens van San José en Ciudad de México racete. Daarom kreeg ik deze morgen een injectie ter voorbereiding.
Ik zou voor de rest van de dag radioactief zijn, wist de verpleegster mij te vertellen.
Ik moest giechelen.
Superkrachten
Of ik speciale krachten zou krijgen, wilde ik vragen.
Iets Spider-Man-achtigs, zodat ik aan muren bleef kleven of spinnenrag uit mijn handpalmen kon laten komen. Maar ik durfde niet. Ze had dat soort flauwe mopjes vast al vaker gehoord.
Beetje speciaal
Toch voelde ik mij anders dan gewoonlijk toen ik naar huis reed. Ik was er vast van overtuigd dat mijn zintuigen meer op scherp stonden dan op een doorsneedag. Dat ik opeens veel beter zag, hoorde en ruikte. Nuclear woman, zoiets.
Het zou mij niet verwonderen als ik vannacht licht ga geven. En ga vliegen.
U weet dus wat het is, als u straks iets vreemds aan de nachtelijke einder ontwaart.