Ik heb een haat-liefdeverhouding met transport. Dat bleek nog maar eens deze morgen. Ter info: de fout lag niet bij mij! Het was allemaal de schuld van mijn wagen. En van de trein, de wegomlegging en de flikkerende lichtjes. Die ook, natuurlijk.
– Auto’s haten mij –
Dat is een boude uitspraak, maar van boud is nog geen vlieg doodgegaan. En bovendien kan ik het bewijzen:
- Het is balen, maar ik val op auto’s die niet bij mijn budget passen. Als in: er zijn te veel kosten aan, ze verbruiken te veel, ze zijn te groot, te klein, te opvallend, te onopvallend, te welk-zinnig-mens-zou-daar-ooit-mee-rijden… Alle andere (lees: functionele) auto’s vind ik gewoon lelijk. Of volslagen oninteressant. En dat is nog erger.
- De knopjes op of rond het dashboard zitten nooit op de juiste plek. Serieus. Moet werkelijk álles op de minst logische plaats zitten? Of in een of ander hoekje waar ik nooit ga kijken? Is dat niet gevaarlijk? Tegen de tijd dat ik alles heb gevonden is een accident niet uit te sluiten. (Ooit heb ik in een vreselijke colère naar de Echtgenoot gebeld vanuit het tankstation. Hoe ik in godsnaam moest tanken met zijn wagen als ik dat ding niet openkreeg. Bleek er een knopje ergens verstopt te zitten. Duh.)
- De gps heeft streken in mijn nabijheid. Niet zo bij andere mensen – die raken vreemd genoeg altijd op hun bestemming. Alleen míj stuurt hij om mysterieuze redenen steeds de verkeerde kant op.
- De autogordel snijdt in mijn nek.
- De lichtjes op of rond het dashboard flikkeren op de meest ongelukkige momenten. Zoals vandaag, bijvoorbeeld. Terwijl het toch wel duidelijk was Dat Ik Ergens Moest Zijn!
– Het verkeer haat mij –
Het bewijs daarvoor werd ook deze morgen geleverd, terwijl ik mij – ruim op tijd en met flikkerende lichtjes op het dashboard en al – richting station begaf. Plots dook er een wegomlegging op. Baf! Uit het niets. En de gps had streken. Waardoor ik uiteraard de trein op een haar na miste.
En dus ook mijn afspraak. Want in normale omstandigheden zou ik – nadat ik de trein in de verte zag verdwijnen – vloekend terug naar mijn auto stappen, het adres in de gps invoeren en vertrekken. Maar dat kon vandaag niet. Door die f***ing flikkerende lichtjes! Te weinig remvloeistof – niet v.rijden – stond er te lezen. Ik pijnigde mijn hersenen. Niet verder rijden? Niet vlug rijden? Niet vandaag, vervelend, of vurig rijden? Niet vlot en gezwind? Niet via Brussel?
– Ik ben uiteindelijk maar naar de garage gereden –
Zo kon ik in elk geval niet verkeerd rijden. Mijn welgemeende excuses aan al wie mij op de vergadering had verwacht. De volgende keer kom ik te voet!
P.S.
Nu ik eraan denk: ook files haten mij. Want mijn rijvak gaat zonder uitzondering trager dan alle andere. (Wat mij doet vermoeden dat ook de kassa’s van de supermarkt niet gek op mij zijn.)