Nog even over regen

Ik dacht dat we daar in België wel een en ander van afwisten. Van regen.
Hahaha.

Blijkt dus van niet.

Wat in België voor een stortbui doorgaat, daar doen ze hier in Costa Rica hun paraplu niet eens voor open. Serieus.  Als het hier écht begint te gieten, dan valt er een muur van water naar beneden. Dan zie of hoor je geen brulaap op 2 meter afstand. Dan krijg je mij met geen stok naar buiten. (De honden trouwens ook niet. Terwijl ze op andere dagen minstens 3 keer per dag een duik gaan nemen in de rivier. Dus schrik van water hebben ze alvast niet.) Meer lezen

Duizenden foto’s

Er lopen drie mannen rond in huis. Ze zijn tussen 20 en 30 jaar oud, spreken Pools en beetje Engels, en zijn onvoorstelbaar goed in inpakken. Gelukkig maar, want bij mij schiet dat soort dingen voor geen meter op. Dat heb ik de voorbije weken meer dan eens gemerkt bij het voorbereidende werk. Vooral toen ik aan de foto’s begon.

De Gevaarlijke Kast

Meer lezen

Over peultjes en een app

bonen

Het is nog dik zes weken tot ons vertrek. Dat is nog 45 dagen en 15 uur, oftwel 1.095 uren, of 65.730 minuten. Ik weet dit allemaal zo precies omdat ik sinds enige tijd een appje heb dat mij dat op eender welk moment van de dag laat zien. Eigenlijk heb ik dat appje al langer. Al sinds een maand of negen. Maar toen waren de cijfers nog dermate hoog, dat ik er mij weinig bij kon voorstellen. Laat staan dat ik er wat bij voelde. Dat is nu wel anders.

Ik voel vooral zenuwen.

Meer lezen

Een rugzak vol afscheid

Het is woensdag en de laatste leerlingen hebben het klaslokaal verlaten. Ze waren maar met zes en ze bleven amper anderhalf uur, maar het lijkt alsof er een kleine tornado is langsgeweest. Ik ruim de lege brikjes op, veeg de tafels schoon en zet alle stoelen op hun plek. We hebben naar goede gewoonte het schooljaar afgesloten met een drankje. Het is het soort afscheid dat deugd doet: iets fris kunnen drinken in dat veel te warme klaslokaal, stoom aflaten van de voorbije examens en dan nog wat improvisatieoefeningen als feestelijke afsluiter.
Het lijkt op andere jaren.

Meer lezen

Dat van die stofzuiger

We hebben een stofzuiger gekocht voor de Zonen.

Die hadden ze vandoen. Sinds begin deze maand hebben ze namelijk samen een appartement te onderhouden in Gent. En dat lukt niet zo goed met stoffer en blik.  Vandaar dus de aankoop – zodat ze alles perfect proper kunnen houden.

borstel

Een en ander heeft te maken met het vooruitzicht dat ik er binnenkort niet meer ben om aan de alarmbel te trekken wanneer het de spuigaten uit loopt. (Geen paniek. Dat klinkt dramatischer dan het is. Hier leest u waar het écht over gaat.) Want de jongens gaan niet mee naar Costa Rica. Zij blijven hier om hun studies af te maken – met de plechtige belofte van ons daarna te volgen, natuurlijk. Daar heb ik ze maar een heel klein beetje toe gedwongen.
En dus zullen ze helemaal voor zichzelf moeten zorgen. Koken, wassen, kuisen.
De hele reutemeteut. Meer lezen

Allemaal de schuld van de kinders

Eigenlijk is het hele gedoe rond emigreren al dik twee jaar geleden begonnen.
En het was allemaal de schuld van Zoon 1.

Voilà.
Ik kan er dus niets aan doen.

Meerderjarig

Het zit namelijk zo: Zoon 1 werd 18 in 2015 en zat in zijn laatste jaar middelbaar. Zoals dat gaat, zou hij dus drie maanden zomervakantie hebben. Ruim genoeg voor een grote reis. Dat hij naar Ecuador wou, had hij gezegd. Dat leek ons logisch, gezien zijn roots en onze prachtreis van dik twee jaar eerder.
Maar toen kwam het: dat hij geen reisgezelschap had. En: dat dat niet erg was, want hij kon het wel alleen.

Meer lezen

De eerste doos

De eerste (échte) dag van 2018

2 januari. Dit is officieel de eerste dag van het nieuwe jaar. Gisteren tel ik dus gemakshalve niet mee. Veel verder dan uitslapen, een glaasje drinken bij de familie, opruimen en restjes wegwerken ben ik immers zoals gewoonlijk niet geraakt. Maar vanaf vandaag ga ik weer aan de slag – met de kerstversiering.

Nog nooit eerder zo vroeg geweest

Meer lezen

Dingen die ik ga missen #2

Boeken.

Ik begin me stilaan te realiseren dat ik veel boeken in huis heb. Gigantisch veel zelfs. Zó veel, dat ik ertegenop kijk om ze te tellen. Laat staan te inventariseren. En ik weet dat het een hels karwei wordt om ze te verhuizen. Bovendien heb ik zo’n donkerbruin vermoeden dat boeken en de tropen niet goed samengaan.

Dat weet ik niet zeker. Het is een gok.

Meer lezen

Dingen die ik ga missen #1

De sneeuw.

Ik weet het, dat is een boude opmerking voor iemand die op het punt staat naar de Caraïben te verhuizen – ach ja. Wist u dat nog niet? Wij vertrekken volgende zomer naar Costa Rica. Voor eeuwig en altijd. Maar later meer daarover.
Toch is het zo: ik zal de sneeuw missen. Al moet ik daar meteen aan toevoegen dat ik dat gure winterweer vooral erg mooi en leuk en fijn vind wanneer ik binnen mag zitten. Met een warme gemberthee of een koffie en chocolade binnen handbereik en mijn knieën tegen de centrale verwarming.

Want eigenlijk hou ik helemaal niet van de kou. Meer lezen