Honds

Ik sta achter de boom en wacht. Er zoemt en fladdert van alles om mij heen, maar ik kan het niet wegslaan. Al knalt er een toekan tegen mijn kop – ik mag niet verroeren. De minste beweging doet het hele opzet mislukken. Dus negeer ik muggen, mieren en ander ongedierte en doe ik alsof ik de beten niet voel.

Ik heb een ijzeren wil.

Dat maak ik mezelf wijs. En het lukt, wel twee volle minuten. Daarna krijg ik zeer aan mijn kaken door het knarsen en kramp in mijn rechterkuit. Heel even overweeg ik om het op te geven, tot ik ze hoor naderen: gesnuif, gewroet en een beetje gejank. En dan zijn ze er.

Kwispelend en trots op hun uitbraak in recordtijd.

Het is de insectenbeten waard. Ik heb eindelijk de tekortkoming van het systeem ontdekt. Het (zoveelste) zwakke punt in onze omheining, waarlangs de honden telkens weer ontsnappen: een combinatie van graafwerk en een minuscuul stukje kapotgebeten draad. Het gat lijkt verreweg te klein om een poedel door te laten, laat staan een Rottweiler en twee Deense doggen van een half jaar oud. Maar schijn bedriegt.

Mijn honden zijn ontsnappingsartiesten.

Echt – Houdini is er niets bij. Dat hebben ze niet van mij. Ik zou de uitgang van mijn schrijfkamer niet vinden als die niet met een deur gemarkeerd was, al hing mijn leven ervan af. Haal de klink eraf en ik sterf. Zo simpel is het. Maar dus niet zo mijn honden. Die overwinnen klaarblijkelijk elke hindernis – een kolkende rivier na een tropische storm, een omheining van prikkeldraad, een afrastering voor vee, versterkingen met boomstammen of gigantische keien – het maakt hen niets uit.

Als ze willen wandelen, gaan ze wandelen.

Ze zijn ondertussen bekend in het hele dorp. De Echtgenoot besteedt de helft van zijn dagen aan het aanpassen van de omheining, en ik aan het rondrijden om ze op te halen na het zoveelste débacle. Een lang verhaal kort: ons huis begint er stilaan uit te zien als een versterkte tropische burcht. Alleen de gracht met krokodillen ontbreekt nog.
Maar ook daar kunnen we hier vast wel aan geraken.