Uit de bocht

Ik was te laat vertrokken.
Dat gebeurt wel vaker, en het is nooit een goed plan. Erg snel rijden doe ik gelukkig al een tijdje niet meer – de te zware voet behoort tot een ver en roekeloos verleden – maar mezelf opjutten als een (stress)kip zonder kop kan ik nog steeds als de beste. Gelukkig was de Dochter mee om me enigszins te kalmeren. Ik had ook reden om op tijd te willen komen. Er is immers niet elke dag een tentoonstelling van een van je favoriete illustratoren op een boogscheut van je eigen huis.

Meer lezen