Ik zou vandaag de wandeling van het Streuvelspad doen. Dat is een tochtje van dik 6 kilometer, dat hier aan de deur start. Nu moet ik toegeven: ik had al eens op de routeplanner gekeken of ik hier en daar een stuk kon afsnijden, voor als het te lang zou worden/ het te lastig zou worden/mijn voeten pijn zouden doen het zou regenen. Maar kijk: ik wandelde het hele ding af, meermaals vrolijk neuriënd en heel af en toe zelfs een beetje huppelend, behalve op de stukken waar het bergop ging, uiteraard. Daar had ik het te druk met hijgen.
Tegen het einde viel er al eens een druppel regen, maar toen was het al te laat om nog een binnenweg te nemen. En toen kreeg ik zeer aan mijn hiel. Daar zat een blaar op van 2 dagen geleden, die ik had opgelopen toen ik voor het eerst mijn steunzolen had uitgeprobeerd tijdens een wandeling. Ik had er veiligheidshalve een pleister op gelegd, maar helaas.
Dit was het resultaat bij aankomst in het Lijsternest – net voor een stevige plensbui, trouwens:
Enfin. Ik ben best trots op mezelf. Het was een ontzettend mooie wandeling, getuige de foto’s, en ik veronderstel dat ik er deugd van heb gehad, al zal dat voor mijn voet net iets minder zijn. Maar wie maalt er om een voet? Het gaat toch om de gezonde geest, nietwaar?
(blablabla, blablabla.)
En als u mij nu wilt excuseren. Ik ga moet even gaan liggen, met mijn pikkels omhoog. Met een glas wijn en een stuk pizza erbij.
